هالو که از آن  خاکِ تو گلبن بدر آید                        از گلبن ِ تو بلبل ِ عاشق  بپَر آید

نادیده شدی عاشق و درمان ِ تو مَعدوم                      در دشتِ بلا شاخ ِ گلی بی اثر آید

عاشق نشده در طلبِ بوسه چه حاجت                       گه شعلۀ شمعی به نظر چون قمر آید

گفتی که ترا خشکی ِصحرا همه فرداست                  دانم که شبی مُرغکِ دل خوش خبرآید

در خاطرِ گل باد ِ خزان لحظۀ موعود                      چون گل همه خشکید به میوه ثمر آید

در بازی ِگل خار ِ گلان آفتِ بُستان                          بر شاپرکان زخمۀ گل بی خطر آید

دردا که نیاید دگرَم  شور ِ جوانی                            آن شور ِ جوانی که به آنی به سر آید

در ظلمتِ شب سردی ِ دل یکه و تنها                       چون شب گذرد  گرمی ِ او با سحر آید

آن دلبر ِ هالو که سرایش به  از اینست                     با  باد ِ صبا  مهر و وفا  از سفر آید

                                                                                              جون ِ دو هزار و دو