جوی آبِ زندگانی چون رسَد بر انتها آخرش یک برکه باشد پُر معمّا با صفا
آسمانش روشن امّا مُستتردر دودِ راز صاحبان ِ معرفت صورتگر موج و رها
آبِ آن گه سرد و گه جوشان زجورِ فتنه ها در سرای ِ عافیت جولانگه شاه و گدا
درد وحسرت رنج ودوری سوزش اشکِ فراق جملگی خنده و شادی جملگی شوق ورضا
یار و غم خوارت شود نور و شرارِ عاشقی در دیار مهربانی آن غریبان آشنا
عاشقان آذین آن آبِ طلای ِ پُر نشاط در میان آن تلاطم فارغ از زهد و ریا
ساکت امّا پُر هیاهو منتظر در لطف هور تا ببارد مرحمت از درگه روی ِ خدا
عاقبت برکه شوَد ابر و ببارد به چمن چون خزان شد به دمن باد صبا راز بقا
در ورای ِ ابر تیره خوش بوَد رنگین کمان در پس ِ ظلم و جفا خوش باشد آن مهر و وفا
جوی ِ آبِ باغ ِ هالو گذرش از کوهِ صبر تا رسم بر آبِ دریا بر گلستان مبتلا
دسامبر دو هزار و یک