آسمان تاریک و سرد و مبتلاست                               روضۀ بلبل به صحرا بی صداست

ترس و وحشت در گلستان وجود                               سایه های ِ تیره و رنگ ِ کبود

با شب آید سردی و سوز و فغان                                آسمان تاریک و ظلمت  ارمغان

رنگ ِ شب رنگ ِ سزاوار ِ عزا                                 نور مهتابش گهی بهر ِ شفا

شب همه درد است و درمانش زنور                           خنده های  بلبلان  آید  زدور

چون گذشت لختی زارقام ِ زمان                                سردی شب در افق  شد مهربان

رنگ ِ تاریک افق شد رنگ ِ نور                               عطر گلبن وعدۀ  گرمای ِ هور

تا پرستو بیند آن رنگ ِ طلا                                       پَر کِشد بر افق ِ مهر و وفا

چون صبا در سحر و باغ ِ وجود                                عطر ِ گلبن ببرد  بهر ِ سجود

در سحر پروانه   با عطر ِِ نسیم                                 می پرَد در باغ ِ گل در زر و سیم 

کم کمَک دیدی سر و روی ِ چمن                                رنگ ِ زرد و آن نگین ِ نسترن

تا شنیدی  چَهچه ِ شاه ِ سمن                                       بوی گل آید از آن دشت و دمن

آسمان شد روشن از انوار ِ هور                                 در افق دریای ِ جان رنگ ِ بلور

صد هزاران چلچله  با بلبلان                                     می زدند سرمه برخسار ِ زمان

ظهر امیّد  و  وفا آمد  زراه                                       جای خورشید وجود چون جای ِ شاه

گرمی و نور و عسل در هر کنار                                شوق بلبل بازی ِ گنجشک و سار

آبی ِ آب و هوا هر دو قشنگ                                      در زمین شاه ِ جهان شادان  پشنگ

آسمان فیروزه ای  هورش  نگین                                عاشق ِ آن نسترن شد یاسمین

تا که عصر آمد پس ِ ظهر ِکمال                                نشئه شد پروانه از بوی ِ وصال

تا که گرمای ِ دلت سوزنده است                               شوق دیدار ِ صَنم فرخنده است

بوسه گرم است از لبان ِ آتشین                                 گر نه لب باشد  بمانند ِ جبین

عطر ِ گل پاسخ  به انوار ِ سحر                                ورنه بُستان باطنش دشت و کمر

نور ِ دل شد هادی ِ  دلداده گی                                  هادی  دیوانه و  دیوانه گی

چون گذشت عصروبشد تنگ ِغروب                         آن پرستو ها شدند سوی ِ جنوب

گرمی بُستان بشد کم نور و سرد                                سایۀ  پروانه ها شد پُر زدرد

رنگ ِ تاریکی  بشد کم کم پدید                                  سردی و طوفان ِ دل تلخ و شدید

صحبت من صحبت ِ نور ِ دل است                             یکه  بار ِ زندگی  آن محمل است

سردی دل سردیش درد و عذاب                                 مَرهَم ِ  آن را نیابی  در کتاب

تا برفت  نور و شباب ِ زندگی                                    درد ِ پیری می شود  درماندگی

تا شب آمد با سرانگشت ِ سیاه                                     رنگ ِ تاریکی گرفت  رنگ ِ گیاه

چون گلستان شد تهی از جنب و جوش                         چَهچه ِ بلبل بشد سرد و خموش

خسته از تاریکی و درد و عذاب                                 تا که شب شد بلبل و گلبن به خواب

تا که شب در خانه ات کرده کمین                                فکر ِ فردایت شود ایمان و دین

تا که هالو غرق ِ خواب زندگیست                                در پی ِ شب   روز ِ نو پایندگیست

                                                                                    دسامبر دوهزار