چه می دانی زاسرار ِ طبیعت نداری چشم ِ دل گوش ِ حقیقت
زابهام ِ زمان یا رنگ ِ مهتاب ندانی کی بوَد بیدار و کی خواب
اگر خوابی چرا دردت یقین است که در بیداریت گلبن غمین است
بدیدم غنچه ای بشکفته از نور از آن باد ِ صبا گردیده مخمور
که گلبرگش از آن نور و حلاوت بشد رنگ طلا بوی لطافت
زعطرش شاپرک در سِحر و جادو که می خورد آن خوراک ِ نوش دارو
بشد گلبن چو یک تاج ِ طلائی بخواند آوای ِ عشق با بی صدائی
زانوارش همه شادان گلستان زرنگش شد طلا آن باد و باران
بشد زیباترین گلبن به صحرا نکرد یک لحظه ای آن فکر ِ فردا
که چون فردا شوَد بر آن کند یاد که امروزش نشاید داد و فریاد
بداند عاقبت کارش خزان است شکنج ِ طرّه اش داغ ِ زمان است
که روزی می شود رقصنده با باد دهد شیرین گلان پیغام ِ فرهاد
چو آمد روز ِ نو گرمای تبدار بشد آن لاله وش پژمرده بیمار
هوا گرم و شب و روزش نفسگیر همه کار زمان پیچیده تقدیر
گهی سرخوش زآوای قناری گهی با گلبنان امّا به زاری
صراط زندگی پستی بلندیست گهی شرمنده گی گه سربلندیست
چو یک روز ِ دگر آمد به دیدار گل پژمرده شد در غم گرفتار
همه لطف ِ بهاران گشت دیجور همه ویرانه شد آن شهر معمور
همه گلبرگ ِ رویش در بدر شد بسی بلبل زجورش خون جگر شد
دوای ِ زندگی درمان ِ درد است که گه آن ظهر ِدل چون شب ِ سرد است
به آن گلبن یکی وعده بهار است وگرنه زندگی گرد و غبار است
شوَد گلبن دگر باره گل ما به امیّد بهاران در دل ِ ما
مرا گلبرگ جان خشکست و رنجور شبابم در افق گم گشته مهجور
که من خشکیده ام در باغ ِ نکبت همه بار ِ تنم گندیده تربت
مرا روزی شود در دور و نزدیک که یابم شمع دل در کوی ِ تاریک
بسوزم تا بدانم در بیابان زمستان می رود آید بهاران
من و گلبن زیک باغ ِ وجودیم گهی خشک و گهی سبز و کبودیم
من آنم گلبن ِ خشک ِ پریشان که می گردم به دنبال ِ بهاران
به هالو وعدۀ خشکی محا ل است پس ِ خشکی بهار ِ پُر جمال است
نوامبر دوهزار