١٨١

ای  مَه جانان من٬  دلبر جانانه ای                      جز دل شیدای من ٬  بر همه بیگانه ای

بر لب هر غنچه ای رنگ لبت آشکار                 باده سرشار عشق ٬ از لب پیمانه ای

کرد رها پیرهن٬ عقدۀ  بار خرَد                        گشت عیان بی ریا ٬ عاشق فرزانه ای

مست جمال تو ام٬ ساقی و ساغر توئی                هلهله بر پا کنم ٬ خلوتِ میخانه ای

وعدۀ جانان اگر ٬ شوق کند تابناک                    کیست که پروا کند ٬ جلوۀ پروانه ای

موج نگاه تو را ٬ در دل صد پاره ام                  دفن کنم تا ابد ٬ گوهر یکدانه ای

کاخ ِ رجا  می کنی٬ عرصۀ اندیشه ها                گل زنگاهت نشان ٬ در دل ِ ویرانه ای

طوق گل ِ ارغوان ٬ هالۀ رویت کنم                   تا به حقیقت رسد ٬ باور ِ افسانه ای

زین همه آوازه ها٬ درد نشد عافیت                   غمزۀ جادوی توست٬ مرهم دُردانه ای

شوکت هالو مخواه٬ قصر طلائی مجوی             اهل نظر پاک را٬ گوشۀ کاشانه ای

جان به لب آمد دگر٬ عقل گسست از سرم           نغمۀ خود می نهی٬ بر لب دیوانه ای

١٢⁄٨٠

١٨٣

شب سردی سحرگاهان ندائی گفت در گوشم          که بر خیز ای به از گلهای سرخ و زرد وخاموشم

من از جام درون جوشم جهان کردم به ایمائی        تو ای نوشیده از جامم عیان کن جام خود جوشم

برون کن موج پنداری رها از بند جسمانی            که پیدایم کنی آسان زهر سر پوش ِ سرپوشم

بلی در عین سرمستی حبابی گشتم از هستی          که آخر بشکند آنرا  نیازین  بارِ  بر دوشم

من از آغوش افکندی در این منزلگه حیرت          و من از نور آغوشت نهان کردم در آغوشم

تو از پیمانۀ زرّین زدی بر خاک من رنگی           جدا چون می شوم آخر  زنقش خاک ِ منقوشم

در این دنیای گلزاری که شد از عطرگل خالی        کجا شد شوق ِگلکاری زگلهای فراموشم

بروز واپس ِهالو نمائی چهره ای روشن               چه خواهم دید آن درگه که من هشیار مدهوشم

ولی جانا بجای گل بسی شد خار و خس پیدا          و من زنی نابجائی ها ٬ رسا  فریاد ِ خاموشم

                                                                                   ١٠⁄٨١

١٨٤

گدای درگه حسن تو نیک رخسارم                              چه حاجتی به زّر وسیم و نقش دینارم

سخاوتسیت جمالت به شادکامی ِدل                              که این فریضه اجابت نکرد اصرارم

تو از خزانۀ پنهان جواهری یکتا                                که  ذره ذرّۀ  آنرا بجان  خریدارم

چنان نظاره کنی بر من ای الهۀ ناز                             که ناز ِ نرگس ِ مست ِتو گشت دلدارم

بسر پناه تو دلخوش نموده ام دل خویش                        ستاره ای کند سهل راه ِ دشوارم

هوس مخوان که ریا کار می برد بفریب                       تو را زعرصۀ دیدار چشم بیمارم

شب دراز گذشت و سپیده نزدیکست                            زشکر لحظۀ دیدار٬مستِ بیدارم

بگو به ساقی سیمین که در نیابت توست                       ببوی جرعۀ جامی کند سبکبارم

من و سفینۀ پندار و بحر خاموشی                              کجا کناره کشد انتظار دیدارم

بتاب چون شفقی بر سراچۀ هالو                               شقایقم که در آغوش ِ نور ناچارم

                                                                                        ١١⁄٨١ 

١٨٦

هزار مرتبه گفتم که چیست در کارم                             که از فضای نفسگیر سخت بیمارم

بزیر ِ چتر حبابم روان به بستر ِرود                             که روزنی بجهانی  نکرد پیکارم

دلم هوای سفر میکند به مقصد دور                              بگلشنی که شود باز تاب ِ پندارم

نه خار رنجه کند گل٬ نه گل رود برخاک                      نه سبزه زار کند زرد٬ رنگ رخسارم

نه مرغکان چمن ترک آن دیار کنند                            نه نرگسی نزند طعنه٬ چشم دلدارم

نه هر سحر برود بر مدارِ تاریکی                              نه چشم بسته شود بر شعورِ بیدارم

نه یک مگس بشود باز با ریاکاری                             که بلبلان بخموشی برند گلزارم

نه هر عسس بنهد پای در غل و زنجیر                        که ساده تر بکنم فاش کل ِ اسرارم

زعدل و داد سخن ها شنیده ام بسیار                           ولی زشرط عمل بینواست دیدارم

نه شوق مستی هالو فنا شود زهراس                           که بازگو نکنم جلوه های آزارم

نگر که چهرۀ پروانه می زند لبخند                            بسوی خرمن گل از نوید ِ گفتارم

چه غافلم من شیدا که این حدیقۀ گل                           به یک نفس برود از ستیغ افکارم

                                                       ١٢⁄٨١

١٨٧

مشکل جان را چه گویم نیست جای انتظار                    شد رها در دشت حیرت پا بپای انتظار

زورق ِ اندیشه ام در بحر طوفانزای دهر                     گم شد آخر در میان ِ موجهای ِ انتظار

غنچۀ دل را شکفتم در بهاران  ٬کوهسار                     شد شقایق چند روزی در فضای انتظار

تا بهاران غنچه ای بر شاخه ای عریان شود                جان بلب آید غزلخوان با نوای انتظار

گفته بودم روزگاران با وصال آخر شود                     گم شد آخر روزگاران در رسای انتظار

حل شدم در ابر و باران ای دریغا روزنی                   تا حصاری بشکند از ماورای ِ انتظار

ناتوان از چاره جوئی زآنهمه پویاگری                       عاقبت عزلت گزیدم در سرای انتظار

دیدگان براشک و جان درشک نزیبد مست عشق          جرعه ها باید چشیدن تارهای ِ انتظار

در سپاس از صبر هجران روزهای بی فروغ              با سلام وصل جانان در بهای انتظار

مژدگانی گر رسد زآن نورِ  تابان دلم                        بزم هالو شمع خندد با نوای ِ انتظار

١٨٨

در دل تنگم مجوی ای جان جانان آرزوئی            بحر را در قطره ای کردند آسان موبموئی     

در طواف آرمانم جان شیدایم بسوخت                 می کشم با ناتوانی بار هستی سوبسوئی

نور برنائی نهان شد در پس اعماق شب             تا کنم آن ماه ِ پنهان تا سحرگه جستجوئی  

ارغوان در هر بهاران مست ِباران میشود          کو بهاران دگر کو بادۀ صاف ِ سبوئی

در گلستانی که شد گلهای زیبا نقش خاک           باغبان شرمنده گردد از زوال آبروئی

یار و همدم نیست جانا آشنا بیگانه شد                روحپروازی کند با رعد ِ طوفان گفتگوئی

با پرستو ها سفر باید فراز دشت و هامونها          تا سرانجامان شود عریان زمقصد رنگ و بوئی

 گر بگلزار محبت هر نفس جوید رهی             جز نوای شادمانی بر نخیزد از گلوئی

١٨٩

ای گل ِ گلزار حُسن٬  گاه نگه بر قفا                  عشق تو افروخت جان٬ جان ِ من ِبی بها

از پس اندوه اشک٬ چشم ندید آفتاب                   عقدۀ  آه  درون٬  باز نشد  در  فضا

پیرهن صبر ِ من٬ چاک شد از انتظار                ای مه و مهتاب ِ من٬ جان دهمت رو نما

خلوت شب تا سحر٬ جلوۀ جانان نشد                  تا غم هجران بَرَد٬ در افقی دلگشا

خیره بچشمم نگر٬ آینه روی توست                   بار گران می کشد٬ دیدۀ پر مدعا

شمع جمالت نما٬ این دل پروانه را                    تا که کنم آزمون٬ قصۀ پرواز ها

نغمۀ جانسوز من٬ چهرۀ دلجوی تو                    رونق هر انجمن٬ تا چه شود ماجرا

قسمت هالو نشد٬ عطرۀ زلفت دریغ                    نکهت گل می برد ٬ موج صبا نا بجا

محو جمال ِ توام٬ سُست مکن خاطرم                 این دل دیر آشنا٬ با که کنم آشنا   

١٩٠      

فراق  یار مپندار رنج  بیماریست                           که منشأ طلب و راه و رسم بیداریست

سخاوت گهرِ اشک از جبین سحاب                        نمایش چمن و دشتهای زنگاریست

ترانه های دل ِ عاشقان ِ مهجوری                          نوای زمزمۀ جویبار گلزاریست

به خانقاه شقایق نظر نگاه نشد                               از این سراچه که در هالۀ ریاکاریست

چو مست باده شدی عاشقان مکن آزار                    که این پدیده  به از توبه های اجباریست

قدم زمحفل جانان به باز پس نرود                         رجای عاشقان صادق همیشه تکراریست

برون زمرز محبت رواق ِ دیدۀ دل                       به تنگی نفسی در فضایِ بیزاریست

زگل نوازش ِ هستی رَوَد به خرمن ِ گل                 وجود بحر زنجوای ِ چشمه های ایثاریست

زنوگرائی فردا و جشن و مهمانی                        مپرس از من هالو که امر اسراریست

زراز جلوۀ زیبا و چشم زیبا بین                         جهان رسد به کمالی که فوق پندازیست

                                                                                                                ١٩١

دربدر دنبال ِ جانان  کوی و برزن عار نیست 

                                       رنجه از خار دژم در درک گل دشوار نیست

بحر طوفانی  نگردد  مشکل ِ  جویای  دّر

                                       تا صدف جز قعر  دریا عرصۀ دیدار نیست

مژدگانی گر رسد از ابر و باران نشئه خاک

                                       سبزه زاران را نمائی خارج از پندار نیست

نغمه های ِ خوش برون آید زتار و ارغنون

                                      تا که استادی نباشد نغمه ای در کار نیست

محو باران شو که داری آیت رنگین کمان

                                     طاق ِ نصرت درگه ِ هر بی هدف هشیار نیست

دل زنور آکنده کن چشمان بینا جلب ِ نور

                                      محفل جانان که پنهان از دلی بیدار نیست

چون شفق بر دامن گل رنگ ِ شادی می دمد

                                      جای شبکوران دگر در عرصۀ گلزار نیست

مست اگر از ساغری از دور ساقی غافلی

                                      عیب مستان را مکن  دور نفس بسیار نیست

درد دل را در سبو بشکسته ای باید نهفت

                                      تا نگاهی تلخ و شیرین چهره ای غمخوار نیست

وقت پرواز است جانا روز پایان می شود

                                     در شب تاریک  راه ِ این سفر  هموار نیست

رنجها باید کشیدن تا وصال آسان شود

                                     ورنه هالو این غزل ها شیوۀ گفتار نیست

                                                                           ٩⁄٨١

                                                                                                         ١٩٢

من و خیل خوبرویان چه کنم دگر نوا را 

                             که سپید موی  عریان بخطا  برد رجا را

غم  بوستان ِ عشقم  زامانت  بهشتی

                            که رضا نبود هرگز که رضا دهم رضا را

به سحرگهان ِ هستی که شباب بود و مستی  

                           نظری نکرد  جانم  که  نگه کند  هما  را

چو شراب ِ بزم ساقی بهدر شد از نگاهم

                           چه ثمر زجام خالی  به عطش دهد دوا را

زصفای باده نوشان شب و روز در رکابم

                           که زکوی می فروشان به نفس برم هوا را

پر و بال می گشایم به فراز دشت گلها

                           چو نسیم صبحگاهی که عجین کند صبا را

نزنم  بخود نشانی به دیار ِ آشنائی

                           نخرند مه جبینان  دل ِ شاد ِ بی ریا  را

نه به جنتم به شکری نه به دوزخم  به کفری

                          که  بجز خدا نداند  ره ِ عافیت سرا را

دل پُر شکیب ِ هالو چه کند  زناتوانی

                          بسلام ِ خوبرویان به کمک برد خدا را

مزن از جمال حرفی  زتوان و قدر ِ دولت

                           که حباب در نگاهی بهدر دهد نما را

                                                                                                  ۴⁄٨٢

١٩۳

یارب از کار تو و باد ِ خزان در عجبم

                                 زینهمه صورت ِ زیبای ِ جوان در عَجبم

چهره پُر چین شوَد و موی ِ شبق فام سپید

                                برگ ِ کل  همسفر ِ خاک ِ روان در عجبم

در بهاران همه جا سبزه و گل دشت و دمن

                               رنگ در رنگ زاعجاز ِ زمان در عجبم

زین همه عارضه از پیکرۀ عالم پیر

                                محو در کارگه  کون و مکان در عَجبم

تو در آئینه خطا بینی و رندی و ریا

                               وقفه  در آینۀ جام  و جهان  در عجبم

گِل آدم که زاوراق گل آمد به پدید

                                به پلید آمده از حرص ِ نهان  در عجبم

با چنین آمدن و رفتن  بی چون و چرا

                                من ِ دیوانه دگر خنده کنان  در عجبم

من هالو چه کنم در دل ِ منزلگه راز

                                 همچنان خیره در  اوهام ِ گمان در عجبم

                                                                                                                   ١٩۴

تا که یک بوسه چنین از رخ گل آسانست

                                    حیف باشد نشود ٬ موج ِ سفر در جانست

حکم  تدبیر و قضا  از حرم عالم  پیر

                                    بر در ِ خانۀ هر شاه و گدا پنهانست

ساحل خلوتیان  گر چه سرابیست بعید

                                   خاطرت باد که بر  برگۀ گل عریانست

راه ِ پروانه عیان است که با شعلۀ شمع

                                  رفتن  از نور ٬  به  از ظلمت بی پایانست

دست ساقی همه جا باده کشان می گذرد

                                  جام ِ زریّن طلب ٬ در خور ِ این احسانست

گر به نوعی بزنی چنگ به رخسار ِ وصال 

                                  در  ره ِ بادیه ها ٬ رنج ِ سفر درمانست 

شوق ِ دیدار چنان است که در کل ِ وجود 

                                  هر جهان ِ دگری نقطۀ بی بنیانست

در کنار ِ من ِ ها لو سخن از عشق بگو

                                   که همین بارقه در گوهر ِ جان تابانست

به امید سحری ٬ بوسه به رخسارۀ گل 

                                   در سراپردۀ دل ٬ دولت ِ جاویدانست

                                                                             ٢⁄٨٢

                                                                                                                     ١٩۵              

من  زمان  خسته ام  در پیچ و تاب ِ روز و شب

                                        خلوت ِ تنهائیم  اندر حجاب ِ روز و شب

گر چه اینک چون خماران تشنه کامی شد نصیب

                                        مست بودم در جوانی با شراب ِ روز و شب

قطره ای باران شدم  در کشتزار  زندگی 

                                        منتظر تا باز گردم  در سحاب ِ روز و شب

تیز پروازان  چه می بالند با  بال و پری

                                        باز هم بر خاک افتد با شتاب ِ روز و شب

رود در بستر  به یغما می رود دیوانه وار

                                       تشنه کامان را دریغ از جرعه آب ِ روز و شب

برگها خشکید و گلها رفت از دید بصر

                                       مرغ خوشخوانیم  غافل از حساب ِ روز و شب

ایدل افسونم مکن از نقش فردا بخت یار

                                       دست خونین می گشاید سخت باب ِ روز و شب

آنچه در اندیشه جستم آرمان ِ زندگی

                                      گم بشد آخر پریشان در سراب ِ روز و شب

چون نگاهی پر کشد هالو زبام ِ تیره فام

                                       تا به بیداری رسد با دفع خواب ِ روز و شب

                                                                                     ١⁄٨٢

١٩٦

زفضائی که به تنگ آمده ام از نفسی

                                     زجهانی که شد انگار فضای ِ قفسی

به سرابی که شد انباشته از بال ِ سیاه

                                     پر  پروانه  نجوئیم  نه بال ِ مگسی

در نگاهی که نشد فاش در آن برگۀ گل

                                   رنگ گلزار نگردد به مظان هوسی

کور و کر گرچه روانیم در این دشت مهیب

                                   راز دل را نگوشودیم  بفتوای  کسی

همه جا نغمۀ تار است و نوای ِ دف و نی

                                   ای  دریغا  نشنیدیم  نوای ِ جرسی

ما در این خانه به میخانه و ساقی نرسیم

                                  تا که در بیم و هراسیم ز صاحب عسسی

خرّم آخر نشود جان که در این وادی ِ پیر

                                 گل که پنهان شود از گسترش خار و خسی

خود بیابیم نه سیمرغ نه افسانۀ غیر

                                 که نوائی  نرسد از  لب فریاد  رسی

با همآوائی ما باب طرب باز شود

                                 ورنه بابی نگشایند  به هر ملتمسی

چند گویند به هالو زنهانخانۀ غیب

                                 که از آن جاذبه  گفتند  شنیدیم  بسی

                                                                               ١۰⁄٨٢

١٩٧

قطره ای از ابر و باران ٬  می روم در جویباران

                                   تا که روزی سرکشم در برگ گل ٬ برگ چناران

غرقه ای در بحر  رازم ٬ خرّم از دنیای ِ نازم

                                   چون شقایق بی نیازم٬ تا  سرآید  روزگاران

من  سپاسی بی ریایم ٬ نفخۀ پاک ِ رهایم

                                  پر زنم از شاخه ای ٬ از گلبنی ٬ از سبزه زاران

از تراب ِ تیره ام ٬ بر پا شود شمع فروزان

                                  تا قفسها بشکنند پروانه ها ٬ شب زنده داران

از نشان ِ بی نشانی ٬ شد فراهم زندگانی

                                  زندگی پرواز ِ پویا ٬ تا جوار ِ بزم ِ  یاران

رانده ای از شهر غربت ٬ ناشناس از شهر الفت

                                   عاقبت گشتم مریدی ٬ عاشقی ٬ از بیقراران

مخزن هر نقش زیبا ٬ غنچه ای یا سنگ ِ خارا

                                    این دل ِ زیبا پرستم ٬ چهره ای از نو بهاران

مست ایام شبابم ٬ نقش دوران شد حجابم

                                    روح  شیدا می کند ٬ رسوا ترم چون عطر باران

ذرۀ جام ِ شرابم ٬ در هوای کوی مستان

                                    گو که هالو بشنود ٬ آوای ِ خندان ِ خماران

                                                                                                   ٦⁄٨١

١٩٨

چشم ِ بد دور از آن دلبر رعنائی ما

                                      خبری نیست چرا زآن مه سیمائی ما

خبر از نفخۀ زلفش که همی داد نسیم

                                      آیتی داشت زحال ِ دل شیدائی ما

محو ِ دنیای جمالم که زهر نرگس مست

                                     عمق ِ دنیای دگر داشت به بینائی ما

چشم دلدار که شد آینۀ وجد و سرور

                                     حیرت افزود به انبوه ِ معمائی ما

شوق دیدار نگنجد دل ِ بی طاقت و سست

                                     آهنین دل نکشد بار شکیبائی ما

گوهر از سنگ نشد خارج و دلبر زحجاب

                                     عشق باید که کند فاش توانائی ما

مصلحت نیست بنالیم زحجران شب و روز

                                     سعی وافر طلبد لعبت ِ رویائی ما

غم هالو نشود پاک به دریای ِ نشاط

                                     تا نشد جلوه گر آن مونس تنهائی ما

سرزنش ها مکن این خاطر پروانۀ ما

                                    به  که آگه شوی از شوق ِ تماشائی ما

                                                                              ٨⁄٨١

                                                                             ١٩٩

دریای عشق ساحل ِ ایمن کنار نیست

                                     شرط ِ شباب و پیر کهن اعتبار نیست

هر کس که دید شوکتِ آن دّر شاهوار

                                     دیگر مجال ِ زورق و وضع گدار نیست

از عاشقان مپرس که جان در پناه کیست

                                    جز جلوۀ نگار ، سخن بر مدار نیست

مائیم و یک نفس به سراپردۀ حیات

                                      مقبول یار گر نشود ،  در شمار نیست

گر منظری به باغ  گشائی بروزنی

                                   دیگر سرا  نشانگر ِ وجد و قرار نیست

پرواز جان بکوی محبت طریقت است

                                   این شوق در مهارت ِ هر تازه کار نیست

دلدادگی به کعبه و بتخانه راز ِ عشق

                                   بنگر که گاه  نوبت ِ چشم خمار نیست

از راه زهد گر نشدی مست ِ کامیاب

                                   بر پیر ِ باده نوش خطا عیب و عار نیست

فریاد چون کنم زگذشت بهار عمر

                                   برنا  دلی به گردش لیل و نهار نیست

هالو بگلسرای جهان یک شقایق است

                                    معبود شوخ من که به هر نو بهار نیست 

                                                                             ۴⁄٨۳

٢٠٠

حیف از تو که ارباب ِ صفا را نشناسی

                                  حیف از تو که تزویر و ریا را نشناسی

پروا کنم آسان که تو در حلقۀ زنجیر

                                  در فکر رها ٬ راه ِ رها  را  نشناسی

حیف از تو که با هر سخن از برزخ و دوزخ

                                  قدر ِ نفس از موج ِ صبا را نشناسی

ترسم ندهی ارزش ِ پندار به پندار

                                 تقدیر ز برهان و رضا را نشناسی

ترسم که در این طایفه با ظاهر ِ ایمان

                                 عارف زمصادیق ِ خطا را نشناسی

حیف باشد نبری سود زپیران ِ سبکبار

                                  در کهنه سرائی که سرا را نشناسی

ترسم که بگلزار به هنگام ِ نیایش

                                 سجادۀ گل ٬ رسم ِ دعا را نشناسی

ترسم که به پایان نبری دورۀ هجران

                                 با وصل ِ تبی قدر ِ رجا را نشناسی

حیف از نو که با گسترش ِ رنگ ِ سخنها

                                  لطف ِ سحر ِ روز ِ جزا را نشناسی

ترسم که مرادت بشود جُبّه و کِسوت

                                  آزادۀ بی برگ و نوا را نشناسی

ترسم ندهی گوش به آوای ِ شقایق

                                  در جمع طیور مرغ هما را نشناسی

ترسم که چو پرواز کنی تا حرم ِ دوست

                                  آنجا  شفق ِ نور خدا  را  نشناسی

٢۰١

من شبی وصل تو را در دل نمایش می دهم 

                                        عشق را در ساغر ِ ساقی سفارش می دهم

عشق آوای ِ سماوات است از درگاه نور

                                         نور را در سینۀ  تاریک  تابش  می دهم

عندلیب ِ باغ ِ عشقم در حضور همگنان

                                         شرح هجران را گزارش در همایش می دهم

گم شد آخر روشنی از خاطر ِ پروانه ام

                                        روح ِ عاصی را کنون با صبر سازش می دهم

تا توئی چون کعبه ای در باور اندیشه ام

                                        خویشتن را با  نوای ِ تو  نوازش می دهم

رنگ و بوی گل چه گویم نیست در حدّ جمال 

                                         حُسن رخسار ِ تو را شرمنده کاهش می دهم

آنکه در چشم خمارت غمزۀ جادو کشید

                                         ارج  آنرا  بی مهابا  تا ستایش  می دهم

گر صبائی از کناری رمز ِ دیدارت دهد

                                         مژده را با جان ِ خود قدری فزایش می دهم

وسعتِ قول و غزل در دفتر ِ هالو مجو

                                        من نمایش را  زوصل ِ تو گزارش می دهم

٢٠٢

من از دیار ِ گلسرخ  و دشت ِ آزادم

                            مران مرا بهِ حصاری که موج ِ بر بادم

تو در سرای ِ پر از گل بعزم ِ صیادی

                            و من  فکنده به کنجی   بدام ِ  صیادم

تو مست ِ بادۀ قدرت چه کرده ای با من

                           که من وسیله شرب ِ شراب ِ بیدادم

تو درس ِ حکم ِ الهی چنان دهی به غرور

                           به زعم  آنکه من از برده های نوزادم

به ذوالجلال مپوشان لباس دژخیمان

                           که من مرید نگار از نگاه فرهادم

بگو حدیث محبّت زجلوه های مجال

                           که این پدیده کند هر چه هست ارشادم

زهر بنای نگون  گشته از زمان کهن

                           بگوش می رسد آسان خروش ِ اجدادم

بهار رنگ ِ خزان گشت و نور تیره و تار

                           نفس به سینه نهان کرد نقش ِ فریادم

بجز نوای دل از شوق ِ لحظه های امید

                            در این سراچه دگر بست جای ِ آبادم

رها شوم من از این دام و بند های گران

                            که در شکستن بت چون خلیل استادم

رواق ِ دیدۀ هالو رجای گلزاریست

                            که گل به خنده کند نو بهار دلشادم

                                                                                       ٣⁄٨۳

٢٠٣

تا نگیرم غم ِ عالمی بدوشم  تو بخند

                            که بکوی باده نوشان زتبار مِیّ  فروشم

بسلام ِ آشنائی  تو مُراد ِ شهریاری

                            چه شود نصیب ِ جانم که مرید ژنده پوشم

تو سحاب ِ مهربانی به دیار بی ریائی

                            تو ریا نمی شناسی  که رها شود خروشم

بنما بهار شادی  زنوای خوشنوائی

                            که به شاخسار هستی چو پرنده ای خموشم

غزل ِ خدای ِ یکتا زتو آیتی عیان شد

                            که دگر بباد گردد  همه رفته ها بگوشم

قدحی زنابجائی بده از بساط ِ ساقی

                            که گسست از خیالم شب و روز باده نوشم

به امید شامگاهی که افق ستاره ریزد

                            زنگاه ِ چشم مستت بشفای ِ عقل و هوشم

زتو بازتاب ِ هستی چه کنم زخود پرستی

                           که بهای حُسن باید بدهم به تاب و توشم

نظری زبارگاهی بسرای شوق ِ هالو

                          که  پیام ِ آسمانی  به  نظر شود سروشم

تو بخند تا نگریم زفراق خنده هایت

                           که روا شود سزائی بروال ِ سخت کوشم

                                                          ٢⁄٨۳

٢۰۴ 

گر رها از هوس ِ شوم ِ مزوّر نشویم 

                               در شب ِ حادثه چون شمع منوّر نشویم

از سماوات ندائی نشود  راه گشای

                               بهتر آنست که بیهوده  مکدّر نشویم

سرو ِ آزادۀ نازیم فراتر  زحصار

                               آتش افروز خود از خشم ِ مظفرّ نشویم

تا به باور نسپاریم گذرگاه ِ حیات

                                پاک و بیدار در این قافله سر ور نشویم

گل ِ گلزار ِ وجودیم چه باک از خس و خار

                                گر که در مزبلۀ خویش  مخمّر نشویم

دل ما آینۀ صاف و زلاست  چه خوب

                                مالک  آینه  با نقش  مکسّر  نشویم

ما زارواح ِ بهشتیم نه از برکۀ نار

                                حیف باشد که دگر باره مقدّر نشویم

من و هالو به جدالیم ٬  جدال ِ شب و روز

                                تا در این معرکه افسوس ِ مصوّر نشویم

شادمان باش و مصّفا که بهر وهم و خیال

                                در عذاب از گذر چرخ ِ مدوّر نشویم

                                                                ١٠⁄٨۳

٢٠۵

من و تو حادثه جویان ِ قضا و قدریم

                              یا که بازیچۀ این چرخ ز دور ِ قمریم

من و تو آمده از گسترۀ عالم ِ راز

                             کاروانی که به ناچار در این بوم و بریم

من و تو راهیِ  این راه زمنزلگه دور

                             بی خبر از قدم ِ ایمن و گام ِ خطریم

من و تو مالک جانیم به معیار نفس

                             آنچنان باز ستانند کزآن  بی خبریم

من و تو دست ِ نیازیم  نیاز شب و روز

                             رنجه از کوفتن مشت بهر بسته دریم

من و تو رقص گلسرخ ندیدیم بهار

                            گر چه از کوی ِ بهاران صنم  ِ رهگذریم

من و تو گوهر ِ پاکیم رها از رخ ِ خاک

                            پای بوسان ِ دگر چهره بخاک ِ دگریم

من و تو باخته عقلیم  به فتوای ِ خِرد

                            بی نوا منتظر ِ وعدۀ صاحب نظریم

من و تو شعبده کاریم بهر رنگ و ریا

                            گاه در پرده و گهگاه  رواق ِ بصریم

من و تو کور دلانیم به درگاه ِ شفق

                            نور گم کرده  به امیّد نمای ِ سحریم

من و تو درس محبّت نگرفتیم  دریغ

                           تا  بدانیم  که  ما  قافلۀ همسفریم

من و تو مرغ همائیم برای ِ تو و من

                           گر نگوئیم به هالو همه بی بال و پریم 

                                                                    ١٢⁄٨٢

٢٠٦

از گوشۀ چشمت نگهی یا نظری نیست

                             گر هست دریغا که توان ِ بصری نیست

در خانه تو بودی که شبی از دل ِ مهتاب

                              فریاد برآمد که خوشا گر سحری نیست

از بوی سر و زلف ِ تو عّطار چه داند

                               عطر گل ِ شادی که بهر بوم و بری نیست

گلزار ِ سرابم  مَبر از غنچۀ خندان

                                شوقیست که در باور هر رهگذری نیست

پروانۀ آن شمع من و خاطر ایمن

                                پروا چه توان داشت خطا یا خطری نیست

تا درگه عنقا نرسد مرغ ِ پریشان

                                این جاذبه در قالب ِ هر بال و پری نیست

آگاه نبودم زخود از شوکت ِ هستی

                                 گوئی که زمان ساکن و بانگ ِ سفری نیست

در سینه اگر نقش تو انباشتم انبوه

                                 خوشحال از آنم که بجای دگری نیست

از دام شکیبائی دل رنجه مخوانم

                                 پایان جهان با دو سه دور ِ قمری نیست

دعوت به شرابم مکن ای  ساقی سیمین

                                 در  دکۀ خمّار دگر شور و شری نیست

امّید  به  دیدار ِ تو در کلبۀ هالو

                                 نوریست که در خانۀ هر بی خبری نیست

شب تا به سحر زمزمۀ مرغ ِ شباهنگ

                                  می گفت تحمل اثر ِ بی ثمری نیست

                                                               ١٢⁄٨٢

٢۰٨  

نگاه ِ دیده ام  بگشا   بکوی ِ روشنائیها

                                 بده  پروانۀ  پرواز از قید ِ جدائیها

که من یک ذرّه از نورم مبر در ارک تاریکی

                                که پندارم شوَد پنهان درون ِ خودستائیها

چنان از بادۀ  ساقی نگون کن بستر جانم

                                که من از شوق ِ سرمستی رسم تا جانفدائیها

چنانم کن که چشمانم  ورای آسمان بیند

                                 اگر پیدا شوَد آنجا  بساط ِ بی ریائیها

رهایم کن زهجرانی که آتش می زند جانم

                                 و یا از سوز ِ پنداری زشوق ِ آشنائیها

از آن سیمای مینوئی که دارد شوکت ِ حوری

                                 عنایت گوشۀ  چشمی  به رسم دلربائیها

گل و گلزار ِ عالم را تو دادی رنگ زیبائی

                                  دریغ از چشم نابینا  نبیند گلسرائیها

به زیر گنبد گیتی چه می جوئیم از این هستی

                                  مگر از نقش ِ رویائی  زگاه ِ خوشنوائیها

دل افسردۀ تنگم بهاران کن به ایمائی

                                  که گل آسان کنم پیدا میان ِ  گلنمائیها

مگو در گوش ِ من هالو طریق رسم شیدائی

                                  که من شیدا تر از آنم که گوئی نارسائیها

درون قصر رویائی توئی بر مسند شاهی

                                  و من در بحر ِ حیرانی غریق ِ ناروائیها

                                                        ١٠⁄٨٢

٢٠٩   

مزن به چهره نقابی که آشنایم  نیست 

                                   مران به درگه جائی که جای جایم نیست

بخوان ترانۀ شادی زبزمهای ِ وصال

                                   مگو حدیث جدائی که در رجایم نیست

حوالتم مده بر عرصه های گلزاری

                                   شمیم زلف تو از گل  گره گشایم نیست

قسم  به آینۀ  حُسن عالم  آرایت

                                  که جز منادی  وصف ِ تو در ندایم نیست

من از جمال ِ تو آکنده ام سراچۀ دل

                                 مجوی روزن دیگر که در سرایم نیست

بریز جام ِ محبّت به کام ِ من امروز

                                  که روز آتیه در وهم  ِ هوی و هایم نیست

به قصد روی تو بر گل هزار بوسه رواست

                                  جز این تلاش چه دارم که رو نمایم نیست

اگر به دیده نگردد  حلاوت نظرت

                                  گریز ِ ثانیه ها  شوکت ِ  بقایم  نیست

درون بستر چشمت که عالمی پیداست

                                  نشان زرنج دل سرد ِ بی ریایم نیست

بگو به هالوی درمانده از نهایت خویش

                                    که خاطرت تهی از بخت  نارسایم نیست

٨١⁄١

٢١۰

آخر کار ِ من از عشوۀ جانان همه هیچ

                             سعی  بیهوده  زتدبیر فراوان همه هیچ

گر رضا از لب ِ او خنده برخسار نشد

                             عالِم کون و مکان٬ نعمت ِ امکان همه هیچ

بامدادی که شفق سر نکشد بر نگهی

                             این همه دایره و چرخۀ گردان همه هیچ

خبر از درگه جانان چو به تقدیر رسد

                             سختی روز و شب و دورۀ هجران همه هیچ

تا که امکان نشود رویت آن دلبر مست

                             بسطِ امّید بهر وعده و پیمان همه هیچ

دل شیدا شده از جاذبۀ گلشن ِ دوست

                            گر نمادی نشود  باغ و گلستان همه هیچ

روزنی باز کن از گسترۀ دامن ِ راز

                            ورنه این قید ِ زمان تا دم  ِ پایان همه هیچ

من از این پنجرۀ دیده بسی در عجبم

                           چون نشد باز بر آن روضۀ رضوان همه هیچ

بارگاهی به بلندای ِ زمان محفل ِ توست

                           قصد آن با قدم ِ بی سر و سامان همه هیچ

دلبرا  گر نگهی بر من ِ هالو نکنی

                           رقعه بر دیر کهن با خط ِ ایمان همه هیچ

تا زاندیشه تو را در دل ِ خود ساخته ام

                             شرح آن بر ورق و دفتر و دیوان همه هیچ

زین همه رنج که با هر نفس آلوده شدم

                             گر ندیدی  همه  ای سرو خرامان همه هیچ

                                                                  ٨⁄٨٢

٢١١

دل اگر سوخته شد منشأ آوائی نیست 

                             جایگاه  نظر ِ دلبر ِ رعنائی نیست

شمع آهسته بسوزان که به آخر نرسی

                             ورنه تاریک سرا عرصۀ  بینائی نیست

در پس ِ پردۀ ابریم به هنگام بهار

                            گلشنی هست ولی باب ِ تماشائی نیست

پارسا کیست که گوید سخن از عالم ِ راز

                            از نقابی که در اندیشۀ و رویائی نیست

در میخانه گشودند چه باک از می ِ ناب

                            که دگر وصل تو در هالۀ ایمائی نیست

دل ما نافۀ آن زلف پریشان کافیست

                            که به طوفان بلا یا  دم ِ عیسائی نیست

سعی بیهوده مکن در طلب ِ جام ِ جهان

                            دل ِ ما آینه جامیست که در جائی نیست

درد در سینۀ هالو نتوان گفت که چیست

                            کهنه دردیست که در خاطر ِ سودائی نیست

مُهر ِ پایان بزند بر غم ِ دیرینه صبا

                            آن چنان رام که در حّد توانائی نیست

                                                         ١١⁄٨٢