توکه در ظلمت ِ شب ماه نمایان هستی به در ِ بانگِ ِسحرمرغ غزلخوان هستی
در سلاسل گر امیدی زبر ِ نور ِتو بود از سحر تا به ابد نور ِ درخشان هستی
اگر آن بلبل ِ چشمم به خطا رفت و گریست خطرم نیست که چون باغ ِ بهاران هستی
آن گل ِ امید ِ من تا که بباغ ِ تو دمید در سرای ِ زندگی گل به گلستان هستی
در کنارت آتش ِ دوزخ خنک باد ِصباست چون چو باده بر لب ِ خشک ِ خماران هستی
من که در بند و اسیر ِ تو و چشمان ِتوام به لب تشنۀ من نشئۀ باران هستی
دسامبر نود و دو