گفتند رهِ عافیت آن خانۀ یار صد باده یکی بوسۀ پیمانۀ یار
آن خرمن ِجانم که شرر دید به کام در خانه بهاران زگل و دانۀ یار
در باغ ِدو چشمش که من افتاده بدام بلبل به قفس عاشق ِ جانانۀ یار
خشکیده گلان در طلبِ بادِ بهار خشکیده گلم تازه به گلخانۀ یار
بی باده کشیدن تن ِبیمار خطاست مِی نوشم از آن نوش به میخانۀ یار
در باغ ِوفا گلبن و بلبل به صفا گلبن شدنم از بَر ِ پروانۀ یار
هالو که تو گم گشتۀ این بحر ِ فنا آن ساحل ِ تو ساحل ِ پایانۀ یار
دسامبر دو هزار ودو