زخمه بزد بر تن ِ من یادگار تا بکند درد ِ تن ِ ماندگار
درد من آن شربت و دارو نخورد چونکه مسبب زازل روزگار
درد غریبی که بیامد زغیب مسخ بکرد این تن ِ آموزگار
من که بُدم شاد جوانی بدل درد بکرد محفل ِ دل آزگار
تا که مرا عمر دوامی بود مرحمت زخمۀ او سازگار
در خور تقدیر مداوای او بین حکیمان زمان ِ رستگار
هدیه هالو همه شکر و ثناست این غزلم بر تو شود یادگار
١۰⁄٢٢⁄۵