گل ِ هرزه

همی تر شوَد  دیدۀ  انجمن                                     چو گویم از این قصۀ عمر ِ من

همه عمر ِ من در فراز و نشیب                               همه باد و طوفان تندر نهیب

که من زاذۀ عشق و تقدیر و باد                                رسم بر صنم آرزومند و شاد

زطوفان همی پَر کشیدم به ابر                                 رسیدم به درگاه ِ جانان به صبر

چو باران بشست این تن ِ خسته دل                            دوباره بزد بر تنم آب و گل

رسیدم به درگاه ِ  نازک گلی                                    دو صد نسترن در بر ِ سنبلی

بکردم همه پنجه در پای او                                     که تا گیرم آن نور و فردای ِ او

چو رویم گرفت رخصت آفتاب                                جوانه زدم در بن ِ منجلاب

شدم نونهالی  به دریای  ِ باغ                                   پَرَم چون قناری نفیرم چو زاغ

زبوی ِ گلان تربت آن دیار                                     همه بلبلان و پرستو کنار

همه شاپرک در میان ِ گلان                                    همه رنگ به رنگ از کران تا کران

از آن عطر ِ سنبل بشد مست کوه                              زرنگ ِ شقایق بشد پر شکوه

بدیدم که پروانه ها دور ِ هم                                     به گلها زدند بوسه ها دم بدم

که تا نوبت ِ روی ما سر رسید                                 شرنگ ِ زمانه به عالم چکید

به گلبرگ ِ من شهد ِ گلها نبود                                  صفای ِ دلارام ِ مینا نبود

نه بوئی نه عطری به رخسار ِ دل                             زبلبل شدم در زمانه خجل

که گر من گلم بوی ِنابم کجاست                                گل هرزه بودن به بستان جفاست

سحر تیره گردد زفردای من                                    چو بیند سر و روی رسوای ِ من

نه بلبل بیامد  نه پروانه ای                                   نه راهم دهند کنج ویرانه ای

که گلگون شدن کار ِ گلکار نیست                          از آن سرّ سنبل خبر دار نیست

چه کردم که ننگین و رسوا شدم                             زتلخی به مانند ِ دریا شدم

گناهم از آن باغ ِ گلها چه بود                                ستمگر به دامان دلها که بود

نه بلبل بیامد نه یک زاغ ِ کور                              مرا خانه باشد به یک باغ ِ دور

مرا در میان ِ گلان جای نیست                             شرار ِ دل و گلشن آرای نیست

من آنم که در باغ ِ گل راحلم                                از آن بوسۀ شاپرک غافلم

من آنم که تا بیند آن باغبان                                   به تیشه زند بر سرم  شادمان

مرا در گذرگاه دل یار نیست                                به قصر ِ دلم  سقف و دیوار نیست

در آن باغ و بستان به من راه نیست                       به رُخ  آسمان و به دل ماه نیست

چنان من به گلها حَسَد  داشتم                                 عنان ِ بلا در جهان  کاشتم

 بپاچیدم آن گرد ِ غم در دمن                                 به دشت و چمن نالۀ  یاسمن

زدم نافۀ درد و غم بر کمال                                   که سنبل بشد چون دلم بی جمال

بشد خسته از جور ِ من باغبان                                کزین هرزه گی  نامه شد داستان

که با هرزه گی تخم جان کاشتم                                همه دشت گل در غم انگاشتم

مرا بوی نابی به رخسار نیست                                 زعطرم گلستان به تیمار نیست

چو بلبل نزد  بر سرم شانه ای                                   نزد بر لبم بوسه پروانه ای

بکُشتم  همه سنبل و یاسمن                                      به زردی زدم شوکت ِ آن دمن

بکردم همه دشت ِ گل در عذاب                               همه بلبل و شاپرک چون سراب

ز بوی ِ حسَد تیره آن چشم ما                                 ززردی بشد دل پُر از خشم ما

چو هالو اگر غم نشست بر دلت                              شوَد تیره گی  جامۀ  منزلت

                                                                            آگوست نود و نه