پروانه  شبی گفت  به گل از بر ِ آزار                      پژمرده شدی کس نبوَد بر تو خریدار

فردا بشوی پَرپَر و من سوخته درشمع                     بی ما چه کند بلبل ِ دردانه به گلزار

یک بوسه زتو بردو جهانم همه کافیست                   بعد از لب ِ تو بوسۀ آتش همه تیمار

بینی تو شفق را که دهد مژده زخورشید                   در این شب ِ دل نور تو آذین ده ِاقمار

ما را بنگر مَست زعطر تو در این باغ                    الطاف ِ تو بر این دل ِ شوریده سزاوار

مجنون ِ تو هستم  تو بشو هالۀ  لیلی                        این معجزه درکش همه از یک دل ِ بیمار

مستانه خمارم که سحر مِی  چه فروشی                   با ساغر ِ تو  مِی  زلبت مستم و هشیار

یکدانه  گلی بر من و گلزار فراموش                       بر دور ِ تو گردم چو یکی نقطۀ  پرگار

گلبن همه گفتا که مرا عمر نچندان                         امّا  بنگر غنچۀ  من تازه  به  بازار

گر صبر کنی باز شوَد غنچۀ محجوب                     باشد که سحر بوسه زنی با لب ِ منقار

پژمرده گی ِ ما  ثمرش  میوۀ  امّید                         از دانۀ  من خوش به چمن گلبن و اشجار

آزار مَده دلبر ِ خود تا به سرانجام                          پژمرده شوی چون من و آن سایۀ دیوار

گر بوسه زمن مَرهم  آلام ِ جهان است                    برخیز و بزن بوسه به من اندک و بسیار

پروانه  ببوسید  گلش گل همه  پَرپَر                       شد تا  که  طبیعت بشوَد مظهر اسرار 

هالو  تو بگو داد ِ گلان صحبت ِ گلزار                    از گلبن ِ خود گو که بشد قبلۀ اشعار

                                                           ٢٨⁄٨⁄٢۰١۰