دانی  که  اگر در گذری  اجباریست                           در خانه سراسر همه جا دشواریست

مَرهَم بزن ای دوست براین تاوَل دهر                        دردِ دل ِ من دردِ دو صد بیماریست

در خواب رهائی و دوایت همه گل                            آلام ِ جهان  کِشتۀ  آن  بیداریست 

غم خوارِ تو بودم تو ندیدی رُخ ما                             در مکتبِ ما عشق و وفا غم خواریست

عاشق شدنم وصلت شب بود و سحر                          تا هور من آید شبِ من اجباریست

میخانه به من راغب و ساغر همه دوست                    آخر چه کنم  مِی   به لبم هشیاریست

من مانده از آن  قافلۀ  راهِ  صفا                               در کوی ِ جفا خانۀ  ما بیزاریست

گفتی تو مرا نقل ِ سرانجام و نخست                          آن قصۀ شیرین ِ تو هم اخباریست

هالو تو بگو حاصل این عمر چه بود                         این آمدن و رفتنت  از ناچاریست

                                                                              ژانویۀ دو هزار و سه