٢۰۴
گر رها از هوس ِ شوم ِ مزوّر نشویم
در شب ِ حادثه چون شمع منوّر نشویم
از سماوات ندائی نشود راه گشای
بهتر آنست که بیهوده مکدّر نشویم
سرو ِ آزادۀ نازیم فراتر زحصار
آتش افروز خود از خشم ِ مظفرّ نشویم
تا به باور نسپاریم گذرگاه ِ حیات
پاک و بیدار در این قافله سر ور نشویم
گل ِ گلزار ِ وجودیم چه باک از خس و خار
گر که در مزبلۀ خویش مخمّر نشویم
دل ما آینۀ صاف و زلاست چه خوب
مالک آینه با نقش مکسّر نشویم
ما زارواح ِ بهشتیم نه از برکۀ نار
حیف باشد که دگر باره مقدّر نشویم
من و هالو به جدالیم ٬ جدال ِ شب و روز
تا در این معرکه افسوس ِ مصوّر نشویم
شادمان باش و مصّفا که بهر وهم و خیال
در عذاب از گذر چرخ ِ مدوّر نشویم
١٠⁄٨۳