گردش
به گردش می کِشم پیمانه ام را شکوه ِ خلقت و افسانه ام را
که می گردم به دنبال ِ حقیقت حقیقت بهتر از نظم و طریقت
منم با زهره و ماهی بدنبال همی رقصم به بحر ِ دل سبکبال
بیادم نآید از عمر ِ جوانی همه آتش همه نامهربانی
گذشت از من بهار ِ زندگانی بدانستم که جانان است و جانی
بگشتم دور ِ جانان همچو جانم زنور و شعله اش روشن روانم
همی گردش بکردم صدهزاران شب و روزم بدور ِ جان ِجانان
که آن جانان ِِدل جانان ِدل داشت همی دنبال ِ او آلاله می کاشت
که من دنبال ِ او او در پی ِ دل همی گشتم بدنبالش چو راحل
بگشتم در جوار ِ کهکشانی که گردش می کند در دار ِ فانی
هزاران کهکشان در دور و نزدیک همی چرخش زدند در بام ِ تاریک
که جانان ِ دل و من هر دو حیران زگردش گیج و مدهوش و پریشان
زگردش آید انوار ِ جوانی همه جاذبه و آن زندگانی
بدنبال ِ هم و من هم به دنبال صراط ِ عاشقی گردش ِ اقبال
همی گردم نمی یابم جوابم زگردش خسته و چرکین ترابم
زگردش خسته و یارای ِ من نیست که چرخیدن دگر سودای ِ من نیست
نمی دانم که این گم کرده ام چیست نشانی از در ِ باغ ِ برین نیست
مرا این گم شده نور ِ شهابیست که شاید مقصدش تیره سرابیست
نمی دانم کجا یابم جوابم نمی دانم یقینم یا سرابم
سراب ِ تیره گی بر من گواراست اگر دانم جوابی در معماست
بسی گردش کنم در دام ِ ظلمت به جهل ِ خود بخندم با ندامت
بچرخم تا شوَم مجنون و مدهوش فضای ِ تیره و ظلمت فراموش
من ِ هالو بدانم که ندانم که چون پروانه از آتش بدانم
نوامبر ِ نود و نه