گفتی کجا  مکانی ست آن  جای آرمیدن                     گفتم  بپرس زبلبل  داند کجا رسیدن

گفتی که شب شوَد شوم ظلمت شوَد پدیدار                  گفتم شبت سر آید گرهور ِ دل  دمیدن

گفتی خزان گرفته ست دشت ودمن به زنگار              گفتم صَبا بیاید  در باغ ِ گل  وزیدن

گفتی سراسر انبوه در خانه خار و خاشاک                 گفتم که مَرهمَت  گل بر خانه ات خریدن 

گفتی شرار ِعشقت  کم کم  بزد  به سردی                  گفتم  که بوسه ات را بر آتشم چکیدن 

گفتی که گل به گلزار از شاپرک طلبکار                   گفتم  ثمَر به غنچه آن خِرقه اش دریدن

گفتی که مستی از مِی  آخر سرش گدائیست               گفتم گدای ِآنم  چون مزه اش چشیدن

گفتی که بلبل ِ دل  گم گشته  در گلستان                     گفتم به باغ ِ رویت  آسان  بوَد پریدن

گفتی که مُرغ ِ دل را کردی قفس بزنجیر                  گفتم  که گر بیائی  پَر از قفس کشیدن

گفتی  شنیدم  آوا   در کوچۀ  محبّت                         گفتم  بخواندم  آوا شاید تو آن شنیدن

گفتی که دل به  هالو در هم شکسته تنها                    گفتم  که این دل ِ من  با نام ِ تو طپیدن

                                                                 دسامبر دوهزار و هشت