در خانه بجوشم که در آیئی زدری از روی تو گردد شَبِ تارم سحری
حَسرت که چه شد آن همه ایام شباب باکَم نبوَد چون که تو دارم ثمری
در چشم تو بینم سببِ راز بقا اسرار مَلَک را تو سراسر خبری
مهتابِ منی در شَبِ یلدای وجود فردا که شود در سحرم مُظفری
ناظر که منم از بَر تو سرو سهی در باغ دلم نور و رواق بصری
فردای تو امّید من است در دو جهان امروز مرا چون نفسم مُقرّری
پرواز تو از لانه بشد ماتم گل در باغ گلان بلبل باغ پدری
هالو که بشُد مست از این باده ناب از قیامت نهراسد چون تو دارد پسری
تقدیم به پسرم ارژنگ
اکتبر دو هزار و هفت