بهار آمد به دیدارِ گلستان نویدِ زندگی آمد به بُستان
چمن شد بستری بر گلبن رام که گلبن شد به پروانه چو یک دام
سحرگاهان گلستان پُر پَرستو نوای ِ بلبلان آید زهر سو
پَرستو آمد از کوی ِ بهاران همی پیوسته در اجماع ِ یاران
نهایت عاشقی نورِ سحرگاه بدنبال شفق درمانده از ماه
گهی در سایۀ ابر ِ گنهکار میان ِ گلبننان گلبن به منقار
به دامان گلان در کوچۀ دل رها می شد میان ِ بادِ راحل
همی بود عاشق بوی ِ سحرگاه به ظلمت در حصارِ درد و گمراه
نهاد ِ او زنور و مهربانی سرای گل برایش جاودانی
بشد خسته زکوچ ِ بدگمانی زمستان و خزان ِ نوجوانی
بگفتا چلچله با گلبن باغ نفس خوشتر شوَد با عنبر راغ
شفق را در خزان رنگش طلائیست به مانند بهاران جاودانیست
مرا در کوی گل امروز و فرداست هوای ِ گل به ما هر لحظه مأواست
چرا باید رَوَم از کوچۀ یار هراسان از خزان آغوش ِ دلدار
خزان را دیده ام در کوچ ِ دیروز نهایت خوشتر از انوار ِ امروز
نشینم با گلان در باغ ِ صنعت سراسر سر کِشم آن جام ِ رخوَت
گذشت بر چلچله آهنگ ِ بازی جوانی در گذشت در بی نیازی
گلان پژمرده در گرمای ِ خورشید پرستو مَحو آن دنیای ِ امیّد
ندید آن زردی ِ برگِ درختان جوانی پَر بزَد از باغ و بُستان
هوا کَم کَم بِشد نالان زسردی رواق ِ دیده شد افسون ِ زردی
گلان پژمرده در باغ ِ مُحبّت سزای ِ عاشقان درد است و نِکبت
پرستو خسته از پرواز ِ نخوَت نشست بر شاخه ای در سوگِ رَحمت
هوای ِ خانه شد سرد و غم انگیز گلان در خواب و بلبل فتنه انگیز
زمانی بر شوی از خوابِ غفلت همه آهنگِ دل آهنگِ مِحنت
جوانی بگذرد در شادمانی نشاید با صنم نا مهربانی
رَوَد معشوق و خشکد باغ و بُستان گلستان گه شوَد خارِ بیابان
پرستو سرد و تنها ماتم از گل نشست بر پای ِ گل در سوگِ سنبل
هوا سرد و زمین شد خیس ِ باران پَرستو گریه اش چون چشمه ساران
بنالید از جفای ِ دردِ پیری میان ِ باغ ِ گل امّا اسیری
خزان رفت و زمستان آمد از راه سرای ِ عاشقی بیراهه کمراه
نهال ِ جان بخشکد در زمستان که گرمی خواهد این گل در گلستان
پَرستو را دوای ِ دل صبا بود صبا را راز گلها برملا بود
که تا چون گم شدی در کوی ِ مَستان مَزن آتش بر آن آتش پرستان
گنهکار آن کسی در دار ِ فانی نبوید عطر گل را در جوانی
جوانی بگذرد در کوی ِ مستی گنه در باغ ِ گل یکتا پرستی
پَرستو ها رَوَند از گل به گلزار سرای ِ آرزو هر لحظه دیدار
من آن مُرغم که در کوی ِ زمستان نشستم تا ببینم گل به بُستان
پَرستو را گناهش زندگانیست بدنبال ِ صَنمهای ِ جوانیست
من و آن چلچله هر دو پریشان میان باغ ِ گل امّا به زندان
من آنم چون پَرستو عاشقانه پَریدم از هوای ِ خوب ِ لانه
پریدم تا رسیدم بر گلستان به فکر ِ بلبل و آهنگِ دَستان
نوید بوی خوش از هر فراسو کشید این مرغکِ جانم به هر سو
بهارانم گذشت در فکر ِ پائیز همه پائیز ِ من با غم گلاویز
من و آن چلچله هر دو گرفتار بیاد ِ باغ ِ گل در کوچ ِ دیدار
اگر بینم سرای ِ گل دوباره زنم پیرایه بر ماه و ستاره
ولی دانم زمستانم نفس گیر کُشد مرغ ِ مرا با رنگِ تزویر
پَرستوی ِ دلم سرد است و رنجور که در پیری شود آگه زهر گور
نصیحت چون کنم بر مرغ ِ عاقل بر او گویم نشو سرگشته راحل
بمان در خانه و کوی ِ دلارام شرار زندگی پُر رنج و آلام
مخور مِی از سبوی ِ تندِ تزویر گهی در خانه شهد است دستِ تقدیر
مرا خانه نباشد در بیابان گلستان خواهم و بادِ بهاران
تو ای هالو چه می گوئی به پیری زبانت لال و در بند و اسیری
نوامبر دو هزار و سه