٢٠٢
من از دیار ِ گلسرخ و دشت ِ آزادم
مران مرا بهِ حصاری که موج ِ بر بادم
تو در سرای ِ پر از گل بعزم ِ صیادی
و من فکنده به کنجی بدام ِ صیادم
تو مست ِ بادۀ قدرت چه کرده ای با من
که من وسیله شرب ِ شراب ِ بیدادم
تو درس ِ حکم ِ الهی چنان دهی به غرور
به زعم آنکه من از برده های نوزادم
به ذوالجلال مپوشان لباس دژخیمان
که من مرید نگار از نگاه فرهادم
بگو حدیث محبّت زجلوه های مجال
که این پدیده کند هر چه هست ارشادم
زهر بنای نگون گشته از زمان کهن
بگوش می رسد آسان خروش ِ اجدادم
بهار رنگ ِ خزان گشت و نور تیره و تار
نفس به سینه نهان کرد نقش ِ فریادم
بجز نوای دل از شوق ِ لحظه های امید
در این سراچه دگر بست جای ِ آبادم
رها شوم من از این دام و بند های گران
که در شکستن بت چون خلیل استادم
رواق ِ دیدۀ هالو رجای گلزاریست
که گل به خنده کند نو بهار دلشادم
٣⁄٨۳