٢٠٠

حیف از تو که ارباب ِ صفا را نشناسی

                                  حیف از تو که تزویر و ریا را نشناسی

پروا کنم آسان که تو در حلقۀ زنجیر

                                  در فکر رها ٬ راه ِ رها  را  نشناسی

حیف از تو که با هر سخن از برزخ و دوزخ

                                  قدر ِ نفس از موج ِ صبا را نشناسی

ترسم ندهی ارزش ِ پندار به پندار

                                 تقدیر ز برهان و رضا را نشناسی

ترسم که در این طایفه با ظاهر ِ ایمان

                                 عارف زمصادیق ِ خطا را نشناسی

حیف باشد نبری سود زپیران ِ سبکبار

                                  در کهنه سرائی که سرا را نشناسی

ترسم که بگلزار به هنگام ِ نیایش

                                 سجادۀ گل ٬ رسم ِ دعا را نشناسی

ترسم که به پایان نبری دورۀ هجران

                                 با وصل ِ تبی قدر ِ رجا را نشناسی

حیف از نو که با گسترش ِ رنگ ِ سخنها

                                  لطف ِ سحر ِ روز ِ جزا را نشناسی

ترسم که مرادت بشود جُبّه و کِسوت

                                  آزادۀ بی برگ و نوا را نشناسی

ترسم ندهی گوش به آوای ِ شقایق

                                  در جمع طیور مرغ هما را نشناسی

ترسم که چو پرواز کنی تا حرم ِ دوست

                                  آنجا  شفق ِ نور خدا  را  نشناسی

                                                                              ۳⁄٨۳