طلب کردی به دیدار پریسا شرارِ آرزو مَغبون فردا
که چون در فکر دلدارت نشستی بیا با من سفر در بَحر هستی
که گر گلبن بخشکد در سرانجام نوید میوه اش آید به فرجام
بدنبالش رَویم در کوی دلدار شرابش سرکشیم با جام اوهام
به عشقش مبتلا گردیم به کردار که عشق آسان کند الفاظِ گفتار
اگر چه شهد گل در غنچه پنهان ولی چون بشکفد گردد چو درمان
به باغ معرفت هر غنچه پروار زیک من بوسه گردد دل چو خروار
چو دانستی محبّت رمز گلهاست شفق بر ظلمتت رنگ تولاّ ست
غنی از معرفت در کوی سازش به دنبال صنم بهر نیایش
بیا بنشین بزن این جام مستی قناعت معرفت ارکان هستی
بشو گلبرگ گل در باغ گلها نوای چلچله در بام دنیا
بشو جزئی زاجزای کمالات که ما آلاتِ آن کُل سماوات
بشو پروانه در باغ محبّت که پیغامش به گل وحی نبوّت
که توحید وحدتِ گل با گلستان نوای بلبلان فصل بهاران
که چون گشتی سرا پا آفرینش زحیرت لب گزی از ضعف دانش
فنا در عاشقی بر من مجازات زشمع دل بَرَد پروانه تامات
هوای عاشقی در کوی عطّار زَنَد مرهم بر آن دلهای بیمار
گذشت از هفت در و دیوار مَستی چنان من شد همه دنیای هستی
سرای عاشقی خرّم چو گلزار اگر بینی به هر گلبن رخ یار
طلب کن عاشقی دردش مداوا فرا سویِ فنا گردد هویدا
بیا دنبال ها لو بَهر دلدار صَنم در پیش او گردد پدیدار
سپتامبر دو هزار و شش