٢۰٨  

نگاه ِ دیده ام  بگشا   بکوی ِ روشنائیها

                                 بده  پروانۀ  پرواز از قید ِ جدائیها

که من یک ذرّه از نورم مبر در ارک تاریکی

                                که پندارم شوَد پنهان درون ِ خودستائیها

چنان از بادۀ  ساقی نگون کن بستر جانم

                                که من از شوق ِ سرمستی رسم تا جانفدائیها

چنانم کن که چشمانم  ورای آسمان بیند

                                 اگر پیدا شوَد آنجا  بساط ِ بی ریائیها

رهایم کن زهجرانی که آتش می زند جانم

                                 و یا از سوز ِ پنداری زشوق ِ آشنائیها

از آن سیمای مینوئی که دارد شوکت ِ حوری

                                 عنایت گوشۀ  چشمی  به رسم دلربائیها

گل و گلزار ِ عالم را تو دادی رنگ زیبائی

                                  دریغ از چشم نابینا  نبیند گلسرائیها

به زیر گنبد گیتی چه می جوئیم از این هستی

                                  مگر از نقش ِ رویائی  زگاه ِ خوشنوائیها

دل افسردۀ تنگم بهاران کن به ایمائی

                                  که گل آسان کنم پیدا میان ِ  گلنمائیها

مگو در گوش ِ من هالو طریق رسم شیدائی

                                  که من شیدا تر از آنم که گوئی نارسائیها

درون قصر رویائی توئی بر مسند شاهی

                                  و من در بحر ِ حیرانی غریق ِ ناروائیها

                                                        ١٠⁄٨٢