شبی در خواب ِ غفلت بستر ِ سرد                             نهال ِ زندگی  خُشکیده  از درد

شبی تیره تر از احکام ِ ظلمت                                 که زد رنگِ شبق بر طاقِ نصرَت

شنیدم یک صدائی پُر زابهام                                  طنینش در لفاف ِ زنگ و اوهام

بخواند نام ِ مرا با وزن و آهنگ                              که پژواکش شکست رنگِ شباهنگ

بغلطیدم  در آن بالین ِ تنها                                     نکردم اعتنا بر خواب و رویا

که در رویا گل و بلبل خیالیست                              رواق باغ ِ گل گه دَشت ِ خالیست

گهی در خواب و بینی شوق ِ دلدار                          بزندان ِ دلش  گردی  گرفتار

سحر با لشکری از درد و مِحنت                            بَرَد  خواب و خیالت  را غنیمت

ندا آمد که بر خیز ای هراسان                                شب ِ ظلمت گذشت با صُبح دَرمان

بگفتا خوابِ غفلت بر تو تا کی                               شب ِ عُمرت گذشت بی یار و بی مِی

کجا رفت آن شبق مویت چه ها شد                          جوانی کو  که پیری بَرملا  شد

سحر آمد  نسیمش  پُر کُلاله                                  بَرَد خواب ِ سیه   ضلّ و ضلاله

بپا شو رختِ ظلمت از تن افکن                             زصبح  زندگی آلاله بر کن

بپرسیدم که هستی  در کجائی                                صدایت  آشنا  شاید  خدائی

کجا بودی در این بازار ِ مستی                              در ِ میخانه را بر من ببستی

چو خواندم  نام ِ تو در خلوت ِ دل                           ندیدم  یک نشانی  از تو فاعل

کنون در خواب ِ من آئی  پریشان                            دهی وعده  زنور ِ پُر زدرمان

برو در خانه ای دیگر  سرا کن                             گنه  نا کرده ای را مبتلا  کن

که من  مِی  خورده ام از جام ِ ساقی                        همه  دردم از این  دنیای ِ باقی

ندا  گفتا که  من  حیرانه  خاموش                           از این ناباوری ها محو و مدهوش

نگاهت می کنم با چشم ِ گریان                               که نادانی  ندانی درس ِ ایمان

مرا گم کرده ای در کوی ِ باور                              سِرشت ِ آدمی  دنبال ِ داور

بگفتم  گر خدائی  حکمتت  کو                              به بحر ِ بی نوائی  شوکتت کو

جهانی را که بنیادش زدرد  است                           نفیر ِ زندگانیش  آه  سرد است

که ما بازیچه ایم  در دستِ اقبال                            رَهش پُر پیچ و ما افسون به دنبال

نهال ِ زندگی  در باغ ِ زردی                                ثمر پژمردگی  گل یأس و سردی

خطاب آمد که زنهار ای پریشان                            به دنبال ِ سرابی  در بیابان

من آنم  چون بدادم  پَر به پرواز                            چَمن را از سَمن  کردم  سرافراز

زدم بر شام ِ تارت  رنگ ِ خورشید                        به مهتاب ِ دلت  انوار ِ امّید

بدادم عاشقان را درس ِ دلدار                                 به دلداران  شدم  امیّد  دیدار

شدم بخشش  به دریای ِ مُروّت                               رهِ  بخشورگی  راه ِ نبوّت

مؤذن  بلبلان  آذین ِ نامم                                     میان ِ باغ ِ گل مَست از کنامم

مرا قادر به ظلم و درد و غم نیست                        رواق ِ منظرَت  بهر ِ سِتم نیست

من آنم چشمۀ  شَهد و حلاوت                               که می جوشم زعشق ِ پُر لطافت

منم نور و شرابی  پُر زمستی                               که گر نوشم  کنی  یکتا پَرستی

نترس از آن مِی  و دنیای ِ باقی                             که گه ساقی منم  خواهی نخواهی

همه گفتار ِ من از باب ِ بلبل                                 ز عطر ِ من بِشد  فرزانه  سنبل

مرا بینی تو بر گلبن  وَ  دانه                                 زدانه  بر کِشد  جَنگل  زبانه

ببین آن ساغر و جام ِ شقایق                                که پروانه در او مست از حقایق

مرا بنگر تو در آئینۀ  دل                                    که با چشم ِ دلت  یابی تو منزل

گنه ناکرده ای در کوی ِ ظلمت                             که مِی در جام ِ من  انوار ِ طلعت

مرا با شمع ِ عقلت  در نیابی                                که خورشید ِ خِرَد  خواهی چراغی

بگفتم  ای سراپا  شوقِ هستی                               ندانستم  به هر عنصر  تو دستی

ندانستم  که پروانه  به گلزار                               همی جوید  زگلبرگان  رُخ یار

ندانستم  که کعبه رویِ ِ گلهاست                           چمن  سجادۀ  مرغ ِ  فریباست 

گناه ِ من نبود از علم و دانش                               خِرَد  را پیشه کردم  در نیایش

مرا آسان بِشد درس ِ طریقت                               حقیقت را بدیدم  در طبیعت 

خطاب آمد به نجوا زیر ِ گوشم                             کزین پس در صدایت مَن خموشم

بخوان چون بلبلان آهنگ ِ هستی                          شرابت از من و در من تو مستی

تو بر خیز و نگر رخسار ِ یکتا                            که تا آسان شوَد حل  معما

چو غلطیدم در آن بالین ِ غفلت                             ندا گم شد سکوت آمد به وصلت

به نرمی  چون گشودم  حَد ِ مُژگان                       بدیدم  چون شبَه انوار ِ درمان

چو گشتَم  خیره در انوار ِ امیّد                            به ناگه  دیدمش  اسباب ِ توحید

خداوند ِ جَمال و عقل و آهنگ                             کتاب ِ زندگی  یکدانه  ارژنگ

همه رویش بمانند  بهاران                                  نوید ِ زندگی  بر ما نمایان

مرا باور به عشق و شور و مَستیست                    همه با هم شدن آن ذات ِ هَستیست

منم جزئی  زاجزای ِ  معما                                 به رازم پی  بَری شاید تو فردا

تو ای هالو که می خوانی چو بلبل                       ز پروانه  شنیدی  راز ِ سنبل

                                                                             جون ِ دو هزار و چهار