در گلوی ِ مرغ ِ شب آوای ِ شب را بهر کیست

                  هر چه می گوید از او ، بر ما همه نادیدنیست

ما  نداریم  چشم ِ دل  تا  بنگریم  یلدای ِ او

                 چشم دل باید که دیدن ، آن که راهش جستنیست

ناشنیده چون نداند صحبت از بهر کجاست

                هر چه می گردد نداند ، ره کدامین رفتنیست

از برایش شهد ِ گلبن آیتی از باب ِ عشق

                او بداند شهد ِ گلها را ، یکایک  خوردنیست

در سیاهی بنگرَد  گوید به ما رخسار  او

                هر چه می گوید ندانم  ، صُحبتش نا گفتنیست

من که در شبها نشستم منتظر تا مرغ ِ شب

                خوانَدَم  یکبار ِ دیگر،  بلکه او را خواندنیست

بر من ِ هالو نگه کن  تا سحر چون مرغ ِ شب

                داد و بیدادم خموشی ،  مرغ جانم مردنیست

                                                                                  ۲۰۱۲−۱۱−۴