سحر دیدم که مهتاب در غباری به مغرب میرود در حال زاری
برفت در پشتِ یک تیره سحابی زانوار و مِی و دلبر فراری
همی نالان از آن انوار خورشید که نورش گرمی دوزخ چو ناری
بشام دلبرش نور آتش افروز نشاید بر صنم بوس و کناری
اگر سوزد سحر با نور خورشید همی باغ و دمن گِرید زخواری
رَوم در مغرب از گرما فراری خُنک عطر صبا در خانه جاری
مرا نوروز دل گردد سحرگاه فروشم ظهر دل در شام تاری
نهایت عاشقی در کوی مهتاب زند بر تاج گُل بادِ بهاری
به هالو در سحر قبله مهیاست مؤذن بلبل و مرشد قناری
می دو هزار و شش