باورم کن ساقیا میخانه و گلزار یکی ست برمن مست وخراب عطرمی و عطار یکی ست
من که مستم بی خبر پروانه وار در باغ ِ گل جاهلم امّا بدانم دلبر و دلدار یکی ست
راه ِ میخانه ببستند در سرای ِ عاشقی هر که مِی خورده بداند مَست و هشیار یکی ست
درد ِ تن را نسخه ای یا شربتی باید شتاب چون که بیمار ِ دلی مرهم ِ بیمار یکی ست
عقل ِ سالم گویدت دیوانگی درماندگیست لیلی ِ مجنون همه در خواب و بیدار یکی ست
گمشده در کوره راهی آشنایت ناشناس چون رسی بر مهربانی یار و اغیار یکی ست
مَرهم ظلمت به خوابت بانگ و آوای ِ سحر در سرای ِ روشنائی ذات ِ انوار یکی ست
نظم هالو را بخوان چون در پی ِ راز ِ گلی شاپرک داند که گل اندک و بسیار یکی ست
نوامبر دوهزار و هشت