٢٠۵

من و تو حادثه جویان ِ قضا و قدریم

                              یا که بازیچۀ این چرخ ز دور ِ قمریم

من و تو آمده از گسترۀ عالم ِ راز

                             کاروانی که به ناچار در این بوم و بریم

من و تو راهیِ  این راه زمنزلگه دور

                             بی خبر از قدم ِ ایمن و گام ِ خطریم

من و تو مالک جانیم به معیار نفس

                             آنچنان باز ستانند کزآن  بی خبریم

من و تو دست ِ نیازیم  نیاز شب و روز

                             رنجه از کوفتن مشت بهر بسته دریم

من و تو رقص گلسرخ ندیدیم بهار

                            گر چه از کوی ِ بهاران صنم  ِ رهگذریم

من و تو گوهر ِ پاکیم رها از رخ ِ خاک

                            پای بوسان ِ دگر چهره بخاک ِ دگریم

من و تو باخته عقلیم  به فتوای ِ خِرد

                            بی نوا منتظر ِ وعدۀ صاحب نظریم

من و تو شعبده کاریم بهر رنگ و ریا

                            گاه در پرده و گهگاه  رواق ِ بصریم

من و تو کور دلانیم به درگاه ِ شفق

                            نور گم کرده  به امیّد نمای ِ سحریم

من و تو درس محبّت نگرفتیم  دریغ

                           تا  بدانیم  که  ما  قافلۀ همسفریم

من و تو مرغ همائیم برای ِ تو و من

                           گر نگوئیم به هالو همه بی بال و پریم 

 ١٢⁄٨٢