۲۱۵
من شبی وصل تو را در خواب ِ خوش دیدم بهاران
چون حبابی گم شدم در هاله ای از ابر و باران
دست ِ خالی ، سرفرازی در شکوه ِ بی نیازی
پر زدم از آسمان تا حل شوم در چشمه ساران
عرصۀ خوب ِ خدا را شوکت ِ اوج رها را
دیدم آنجا، در میان ِ قطره های ِ بی شماران
چشم نرگس بُد نگاهی، سوز ِ بلبل طرُفه آهی
سینه ام رنگین کمان با رنگ ِ گل یا گلنثاران
چهره ات بر موج دریا من شتابان سوی ِ آنجا
گشتم آخر ذرّه ای در معبد سبز ِ چناران
گاه ِ دیگر، جای ِ دیگر، گر شوَد معراج ِ دیگر
سوی او من یک پرستو، می کنم ترک ِ دیاران
یک صراحی، جام خالی ، دادنم در باب ِ عالی
تا که جامم پر کنم ، شیدا شوَم از بیقراران
با چنین حُسن خدائی ، یا چنین شوق ِ نهانی
شد عجین جانم به جانش، در لهیب ِ روزگاران
اندر این دنیای زیبا ، زندگی پرواز پویا
تا تو را پیدا کنم ، چونانکه ساقی را خماران
جان ِ هالو در تکاپو ، یا که با مفتاح ِ جادو
می رسد در آن بهاران رو سبیل کامکاران
خلوت سبز صحاری ، بشکند فریاد ِ شادی
من به آهنگ ِ نسیمی ، بشنوم از بزم باران
٨۳−۶