۲۱۷
مزن به چشم دل ِ من نقاب ِ بد بینی
که برگ ِ گل نشود خار وقت ِ گلچینی
بگو حدیث مدلل زجلوهای جمال
به هر سخن نتوان گفت امر ِ تکوینی
بزرگوار ِ محبّت چه رایتی دارد
که نیست در پس ِ آن پرده، بار ِ مسکینی
در این دیار خماران نشسته اند دژم
نمی برند زگل ، باده های نوشینی
به روز ِ واقعه در بارگاه ِ عّزت و جاه
نمای چهره نگیرد ، بهای بهدینی
بزیر ابر نهان گر شوَد سراچۀ نور
ستاره ای نشود گم به دید ِ تمکینی
مرو به دشت ختن تا که نافه ای جوئی
که هست در همه جا عرضه های مُشکینی
در عالمی که زحُسن و جمال آکنده ست
خطا بوَد که شوَد شوره زار غمگینی
بجوی راه ِ نجاتی زپیر دانشمند
نه زاهدی که نبیند جهان ِ آذینی
علاج گر نشود جان زدردهای نهان
افاقه ای نکند پند های تسکینی
شفای درد میّسر شوَد زسعی ِ طبیب
نه با دعای شب و ذکرهای تغبینی
شنیده اند زهالو که روز ِ رستاخیز
نه کوخ رنگ نماید نه کاخ زرّینی
در آستان تو ای آذرّین ستارۀ صبح
جهان به دیده گشایم بقصد بِه بینی
٨۳−۹