گنه کرد آینه بر روی دیوار                        مرا آگه  بکرد از روی  بیمار

که روی آدمی تصویر بر آب                      جوانی ظاهرش پیری چو گرداب

چه شد آن آشنا تصویر دیروز                     که گم کرد آینه آشفته  امروز

که عمر و زندگی در هم معما                      نمی فهمم چرا هستم به دنیا

مرا در باطنم ذرّات پر نور                        که هر یک درعمل سیّاره و هور

به هم در هم که تا من شد پدیدار                  مرا آگه نشد اسباب کردار

چرا من زنده ام در فکر دلدار                     ولی کوه و دمن در نطفه مردار

چرا گلبن ندارد فهم و ادراک                      چه فرقی هست میان گلبن و خاک

چه فرقی هست میان من و بلبل                   که او می خواند  امّا من تحمل

که آن سبزینۀ برگ درختان                        معمّائی بوَد در خود به کتمان

زند برگ ِ درختان را به سبزی                   خزان عاشقی همواره  زردی

همه در هم به نام زندگانی                         ولی آخر کجا رفت آن جوانی

نمیدانم که آید  بهر فرجام                          چه خواهد گلفروش از گل سرانجام

که هر دو در سرای ِ بی نشانی                   بهم در هم شوند در زندگانی

که من در فکر بلبل در سحرگاه                  زدم ساغر به ساغر گاه و بیگاه

امیدم باشد آن روزی که بلبل                      بخواند نام من در گوش ِ سُمبل

که تا سمبل برآرد عطر مستی                    زند با نام ِ من مستی به هستی

نمی دانم که بلبل از چه داند                       برای گلبنش بهر چه خواند

که  آیا  آینه بر او همانوار                         زند تصویر ِ پیریش به دیوار

و یا بر او زمان یک رود ِ جاریست             همه فصل خزان بر او بهاریست

مرا موی ِ سپیدم درد پائیز                        زمان بر گردنم چون حلقه آویز

بهارانم گذشت  فصل بهاران                     همه پائیز جان گلبرگ  ریزان

که شاید بَعد ِ من خاکم پریشان                   زند بوسه به رخسار ِ بیابان

و یا بر گلبنی در باغ ِ زیبا                        به پروانه دهد بوسه چلیپا

و یا سبزینه گردم بهر ِ اشجار                    صَبای خوش دهم بر دشت بیمار

ندارم یک جوابی بر معمّا                         شوَد اسرار گل از غنچه پیدا

که شاید زندگی یک قطرۀ آب                    گهی ابر و گهی باران به مرداب

نمیدانم صبا ذاتش چه باشد                        که باغبان ِ گلزاران که باشد

مرا در انتظار آن زمستان                        که آید بَر کنَد این دشت سوزان

امید ِ من بهار است و جوانی                     بدانم  ذات  آدم  جاودانی

که گر خشکیده گردم در تب و سوز           مرا شاید شود دانه جهانسوز

گنهکار  آینه هر دم   پریشان                    نشانی می دهد از درد هجران

بفهمیدم  ندانم  زندگانی                           نمی دانم کجا رفت آن جوانی

که ما زندانی ِ این گوی گردون                 شرار زندگی چون سِحر و افسون

نمی دانم چه گردد در سرانجام                  که آید دست ِ من گیرد به فرجام

که شاید باغبان در حال ِ مستی                   بکارد  بی دلیل این باغ ِ هستی

خداوندا چه دارد درد پیری                       ره درماندگی  راه اسیری

مرا امّید جان امّید  دیدار                          که از اوّل  شوَم روزی پدیدار

که شاید من شوم بلبل به بُستان                   ببوسم هر گلی در هر گلستان

و یا باد ِ صَبا گردم سحرگاه                      خزان باد ِ وزان در راه و بیراه

من و این آینه هر دو گنهکار                     که نادانیم و نا بُرده  طلبکار

دوای آینه سنگ است و تیشه                     مرا چون بشکنی من هم چو شیشه

بیا بشکن تو هالو را   زبنیاد                      ره دیوانگان داد است و فریاد

که من راغب ترم در باغ ِ پائیز                  شوَم پروانه ای با گل گلاویز

                                                                              ٢٠٠٩⁄١٠⁄١٠