عنکبوت
در دیار ِ گل هزاران جُستنیست قصه های ِ تلخ و شیرین گفتنیست
قصۀ من قِصۀ درماندگیست قصۀ گویای ِ مرگ و زندگیست
قصۀ دام و یکی صیاد ِ پیر قصۀ صیدی به چنگالی اسیر
در سَحر رفتم بباغی آشنا مَملو از رنگین ترین پروانه ها
دیدم آن شور و نشاط ِ زندگی هستی ِ گل هستی ِ پایندگی
باغ در انبوهی از سرو و چنار گل در آغوش ِ گل و بوس و کنار
عطر ِ سنبل نکهَت بادِ صبا خوش برقصد قاصدک اندر هوا
بلبلان شاهد ِ گرمای ِ وجود با همه آوای ِ خود غرق ِ سجود
در میان شاخه های سبز ِ توت دیدم آن تار ِ سیاه ِ عنکبوت
در میانش ساکت و بی جنب و جوش عنکبوتی تیره و سرد و خموش
رنگ و رخسارش نهفته در ریا در کمین بنشسته با طرح ِ دغا
تار او پیچیده در ابهام ِ سرد قطره های شبنمش چون دّر زرد
در کنارم بی خبر پروانه ای عاشقانه در پی ِ جانانه ای
عاشق یاس و سمن با عطرِ ناب عاشق پرواز بر اوج ِ خضاب
پَر بزد در ساحت مینو سرشت رنگ و رخسار ِ سحر بر گل نوشت
می پرید از گلبنی بر گلبنی بوسه میزد تاج ِ شیرین سنبلی
تا رسید بر تارک تاریکِ مرگ مُستتر در شاخه و انبوه ِ برگ
خورد بر آن چسبنده تار ِ عنکبوت جلوۀ گزار ِ گل شد دشت ِ لوت
رنگ ِ گلزار ِ ارم شد تیره رنگ شیشۀ عمرش به ناگه خورد به سنگ
زندگی را از ازل باید گریست زاد و زادنهای ِ ما از بهر ِ چیست
یک دو روزی با گلان پروانه ایم عاقبت خاک ِ در ِ ویرانه ایم
بال و پَر چون بسته شد در تار ِ دام تلخ سازد شهد ِ گل دریای کام
خسته و درمانده در تار ِ زمان خنده ها خشکیده در بطن ِ فغان
شاهد ِ گل در کمند ِ عنکبوت آسمانش تیره و دادش سکوت
آنهمه بازیچه ها افسانه شد عقل از محراب ِ خود بیگانه شد
غنچۀ گل گل شوَد با رَطل نور بعد از آن پَر پَر شوَد در مهد ِ گور
عمر ِ گل بر شاخۀ دنیا کم است خارها با عطر ِ بویا هم دم است
گر تو خواهی گل بَری از لاله زار خار ِ گل خونین کند گه سبزه زار
چون به باغی و برقصی با گلان آخر محفل خزان باد ِ وزان
هستی ما در گلستان ِ بقا تیره گردد تیره با تیر ِ جفا
تا که پروانه بشد زار و اسیر عنکبوت ِ تیره شد درّنده شیر
تا بزد نیش و بپیچیدش به تار آسمان ِ شاپرک تیره و تار
عنکبوت ِ باغ ِ من در انتظار می نشیند تا که من افتم به تار
تا کند پایان نوای ِ زندگی عنکبوتم می کند دلدادگی
تا که هالو بیند آن پروانه ها خوش بداند آخر ِ افسانه ها
فوریۀ دو هزار و یک