در گلستانی  فرا  سوی ِ  نسیم                                 صد هزاران گلبن و آذین ِسیم

رنگِ گلها بر زمین رنگین کمان                              حَسرت رنگِ  زمین بر آسمان

در افق کوهی سراسر پُر چمن                                پُر در آن تیهو و درّاج و زغن

در کنارش تا ابد دریای ِ ناب                                  خوش درخشد روی آن خورشیدِ آب

آسمان فیروزه ای با  دُرّ ِ  ابر                                 خیمۀ مینا  بر این دنیای ِ جَبر

در میان ِ باغ ِ گل  گل بی کران                               لاله  و سنبل  رفیق ِ  ضیمران

سروِ ناز اندر چناران صد هزار                              ضیمران آذین دهِ آن بی شمار

در گلستان موش و خرگوش و سمور                        در هوا پروانه ها  الوان ِ نور

خوش در آن دیباچۀ مینو سرشت                             گه به پرواز و تکاپو در بهشت

شوکت و عطر و نویدِ  زندگی                                زندگی در باغ ِ گل پایندگی

در میان ِ گلبنی خوش آب و رنگ                            عَنکبوتی مُستتر در دام ننگ

رنگ او تیره تر از شبهای تار                               تار او اندوه و پودش شکل ِ یار

عاشقی درد است و درمانش وفا                             لحظه ای با یادِ یارت چون دوا

عاشقی چون دیو دّد افسونگر است                          بر صراطِ  زندگانی رهبر است

عنکبوتِ ما  بشد مجنون ز دل                               عاشق ِ پروانه و  از گل خجل

روی گل بنشسته امّا در دلش                                 مستِ آن پروانه شد آن ساغرش

عاشق پروانه شد آن تیره روز                               گرمی ِ قلبش همه دریای ِ سوز

دیده چون گِرید زدردِ دیده نیست                            سوزش دل گرمی ِ پیمانه نیست

چون طبیبت می دهد بر تو پناه                            گر تو بیمار ِ  دلی  مَرهَم  مخواه  

شاپرک در باغ ِ گل مست از گلان                       بوسه می زد بر لبان ِ سنبلان

در گلستان  یاسمن  شاهِ  دمن                              گل بشد محبوبۀ  سرو و چمن

عنکبوتِ ما نشست بر پای ِ گل                            خیره بر پروانه و سودای گل

گل چه دارد تا که پروانه بر او                            می زند بوسه و شانه مو بمو

من که عمرم بر تر از چندین بهار                       شاهدِ  تنهائی ام   لیل و نهار

راغبم تا یک سحر در باغِ گل                             شاپرک خندد به من چون جام ِ مُل

سر کشد عشق ِ مرا با یک نفس                           پُر کند جام ِ دلم را از هوَس  

بوسه گردد بر لبان ِ آتشین                                  بر سرای ِآرزو  شوق ِ یقین

من که هستم مبتلا بر روی او                              زخمی آن خنجر ابروی او

می نشینم تا  بیاید  بر درم                                  جرعه ای نوشد زرطل و ساغرم

شاپرک رقصان بدور یاسمن                               گه بدورِ خال ِ نرگس چون شمن

گه بدنبال ِ صبا  در کوی ِ یار                              عاشقِ عطر ِ گل و  بوی ِ بهار

او ندید آن گریۀ مجنون ِ دل                                ای دریغا عاشقی  افیون ِ دل

عنکبوت آمد بخود در سبزه زار                           شوق ِ دیدارش همه احوال ِ زار

دردِ تنهائی بشد دردی غریب                              دردِ بی درمان ِ دنیای فریب

چونکه بر یلدا رسی در کوی ِ شب                       شوق ِ نورت می شود گرما و تب

قطرۀ باران به گلها زندگیست                             چون که سیل آمد به ره پژمردگیست

عشق و نفرت دورِ پرگارِ دلند                            عاشقان از جورِ هجران غافلند 

عاشق ِ دیوانه راغب بَهر یار                             گه حسادت می کند از گل به خار

تا که راهِ دل بشد دشوار و تار                           عنکبوتان می کِشند  دیوارِ تار

عنکبوتِ ما چو دستاری بلند                              برکشید تارش سراسر چون کمند

تا که معشوقه نشد فرجام ِ کام                             درس نفرت می شوَد نیرنگ و دام

تا که سرمنزل ِ  دل خیره سریست                       درس شیرین ِ وفا  حیله گریست  

او نشست در سایۀ سنگین ِ ابر                            دردِ دل درمان ندارد جز به صبر

عاشقی با یادِ گل  پروانه گیست                          ور نه عشق بی صنم دیوانه گیست

تا تو معبودت شوَد  وَهم  و خیال                         شوق ِ بوسیدن ِ او دردِ  محال

شاپرک رقصان میانِ گلبنان                              بوسه می زد  نرگسان وسنبلان

فارغ از هر حیله و دیوار ِ تار                           ناگهان  روزش  بشد انوارِ تار

خورد بر آن تیره غبارِ پُر ستم                           بال و پَر درمانده در دستار ِ غم

شهد گلها ناگهان شد شوکران                             نرمی بادِ صبا شد چون خزان

عنکبوت آمد که بوسد روی او                            گم شوَد در بسترِ خوشبوی ِ او

نازنینش را چو دید در تار عشق                         تار عشقش شد بر او افسار عشق

چون بزد بر دلبرش بوسۀ خویش                        ناله سر کرد شاپرک از دردِ نیش         

گفت بر او ای ظالم ِ ظلمت دیار                         زخم ِ تو چرکین بشد در انتظار

عاشقان را دردِ هجران گفتنیست                         ورنه هر عاشق مزارش جستنیست

عاشقم بودی ندانی کارِ عشق                              دردِ هجران  بهترین  ابزار ِ عشق

تا حَسد در قلب تو پیشه ور است                         درس عشق و عاشقی مختصر است

گل که بود آن عاشق و بیمارِ من                          شاد و خرّم می شد  از دیدار ِ من

عاشقی دردش ز هر دردی جداست                      با  مَرام ِ عاشقان  درد آشناست

گر تو بودی عاشق و شیدای ِ من                         می زدی  پیرایه  بر فردای ِ من

من  بمیرم  تا  بماند کار ِ عشق                          در سرای ِ زندگی  ابزار ِ عشق

تا که عاشق  عاشق ِ رنگ است و بو                   در دیارِ  عاشقان غم پیش ِ رو

تا تو بینی عنکبوتی در رواق                            دردِ فردایش  همه دردِ فراق

تا که هالو در دلش پروانه گیست                        مُردن از بهر ِ گلان آسوده گیست

                                                                          سپتامبر دو هزار و سه