عاشقان را طلبِ بوسه دوائی نکند مُرغ دل در قفس آوای ِ رهائی نکند
تا کجا پَر بزنم در افق ِ کوی ِ خیال چشم ِ من تا به افق دور نمائی نکند
چشم دل کور شد از آن همه بازیچۀ دَهر رنگِ تاریکِ دلم نور رَجائی نکند
شاهد گل به ستم رنگِ پریشان ِ وجود عَجبا بادِ صبا بادِ صبائی نکند
من که از باغ ِ دلم میوه خشکیده به بار مرغ خونین جگرم دادِ همائی نکند
زاهدِ مست به میخانه زند چنگ و دخیل چونکه بی دُرد شراب یار وفائی نکند
آشنای کوی ِ رندان تا ابد در دام ِ عشق من به دنبال ِ دل و دل آشنائی نکند
درجوارتیره بختان صحبت ازسایه بجاست گل چو بر گلدان بشُد دادِ جدائی نکند
درس ِعاشق پیشه گی درمکتبِ رسوائی است چونکه رسوا گشته ای گریه ابائی نکند
قلبِ بیمارِ تو هالو مرحمش دلدادگیست بر سرِ زخم ِ وجود بوسه دوائی نکند
نوامبر دوهزار و یک