شمع

به خلوتگاه ِ دل  شمعی  خبر شد                             که با نورت همه ظلمت بدر شد

که چون باشی سیاهی در عذاب است                       همه تیره گی و  ظلمت سراب است

همه نجوای ِ عاشق در تو لبریز                              همه عابد  و زاهد  با  تو پرهیز

همی جانان کنی امشب شب ِ ما                               زرویت آتشین گردد تب ِ ما

بخندید و بگفت شمع ِ شب افروز                              بیا آتش بزن شعله برافروز

که من روشن کنم آن راه باریک                             بدون ِ من بوَد  میخانه  تاریک

که  نورم  قبلۀ  آن  شاپرکها                                   به  آتش  می کِشم آن قاصدکها

زرقص شعله ام  سایه  برقصد                               زشوق ِ  دیدنم پروانه  لرزد

چو آتش  بر گرفت آن  قامت ِ شمع                          همه شور و هیاهو آمد از جمع

همه ساغر به ساغر آفرین گفت                              زگرمای ِ شراب ِ آتشین گفت

همه از نور ِ او شاد و غزل خوان                           به دُور ِ  او همه پروانه باران

زرنگ و بوی او  پروانه  خندان                            به یاد ِ لاله های باغ و بستان

که پروانه ببوسید آن لب ِ یار                                 از آن بوسه بشد رنجور و بیمار

همه بال و پرش در دم فنا شد                                همه اسرار ِ جانان  برملا  شد

که آن لبهای داغش آتشین شد                                همه کشته به پشته  اربعین شد

چو آتش زد همه پروانه ها را                                  بسی غم بر گرفت میخانه ها را

چو دیدم شمع دل را روز ِ دیگر                              نه قامت دیدمش نه روی و پیکر

همی افتاده و خوار و زبون  روی                           به خاموشی و سردی بود و بد بوی

که هالو داند آن شمع شب افروز                            به شب دردانه باشد ناخوش از روز

                                                                              ماه جون ِ نودو نه