یارب نظری بر من و پروانه روا کن در مَخزن ِ دل آتش ِ جانانه بپا کن
چون سوخته بینی تن ما از بر ِ تقصیر بر گلبن ِ ما صبر جداگانه عطا کن
نازک صنمی از بر ِ فردای ِ مروّت در کوی ِ من و این دل ِ دیوانه رها کن
آشفته گمانی که پَرَم در پی ِگلها در روز ِ خزانم شب ِ گلخانه دوا کن
چون شهدِ گلی بر لبِ پروانۀ ما نیست ما را به لبِ بوسۀ پیمانه شفا کن
با یادِ تو در کوی ِ خماران چه حکایت در میکده با ساقی ِ بیگانه صفا کن
در وادی ِ هالو که همه مست و گنهکار مسجد چه ثمر برزن و میخانه بنا کن
فوریۀ دو هزار و چهار