۱۲۴ساغر و  پیمانه  چون بشکست و می در خاک شدشِکوه ی ساقی حدیث ِ گنبد ِ افلاک شدناله ی نی در گلو بشکست و صوفی بی ریا گوشه ی عزلت گزید و مظهری غمناک شدغنچه چون بشکفت و گل آراست بر هر شاخسار باد از رشگی گران غارتگر ی چالاک شدلاله با خون جگر آراست جام ِ بزم خویشتا چنین میخوارگی را عاشقان ادراک شددر سراب ِ باده می نوشم چون میخانه نیست پاک باید کرد دل را گر دمی نا پاک شدبا صفای دل نگر میخانه ی اهل نظر زین سرا هر کس برون شد عاشقی بی باک شددر دل ِ شیدای ِ هالو آرزوهای دراز با سبو ی می شکست و با می اش در خاک شد