بخوابم آمد آن رویای دیرین صَراط عاشقی دلدار شیرین
بخوابم آمد آن آسودگی ها چراغ روشن دل بستگی ها
بخوابم آمد آن شوق بهاران به صحرای دلم نرمی ِ باران
شبی آبِ خنک دریای آبی شبی با بوسه ای طعمش شرابی
گهی همبازی ِ داد و هیاهو گهی چون گلبنی گه بره آهو
شبی درمیکده یاری درآغوش شبی درمسجدی از خود فراموش
شبی پروانگی در باغ ِ سنبل سحر دلدادۀ آوای بلبل
گهی وامانده در دشت وبیابان گهی با مِی میان ِ جمع یاران
صدا کردم خودم در خوابِ شیرین نیامد پاسخی از یارِ دیرین
نگه کرد و برفت در دود ابهام هراس از روی من یا رنج و آلام
صدا کردم رفیق ِ جاودانه بگفتم بر تو هستم آشیانه
به شب پَر می زنی از جسم وجانم نمی دانم کجا باشد مکانم
همه دنیای تو در خوابِ سنگین هراس از زندگی انوار زرّین
نمی دانی که من در خوابِ غفلت ببینم خوابِ تو دنیای طلعت
نمی دانم که هستی در ضمیرم توئی کابوس ویا روح کبیرم
مرا این جسم فانی خانۀ توست سرابِ زندگی کاشانۀ توست
توئی چون کودکان در فکر بازی سراسر مُبهم و دنیای رازی
ترا بینم به شب گه در غباری به دنبال رُخ نادیده یاری
تو در خوابِ منی یا من بخوابت توئی همزادِ من یا من نقابت
به شب پَر می زنی در بُعدِ مَجهول گهی فاعل گهی شوریده مفعول
توئی در جان من چون کِرم شبتاب و یا من پیله ای از باد و در خواب
نمی دانم توئی من یا که من تو سَراب و ظلمتی یا نور و پَرتو
به شب بازی کنی در خوابِ نازم سحر با یادِ تو افسانه سازم
که شاید ما همه سرگشته حالیم به دنبال رَه گمشده راهیم
که راهِ ما به بیداری نباشد صراطِ عاشقی زاری نباشد
کزین بیغوله تن با بار سنگین شبی پَر می کِشم با بال ِ رنگین
شَوَم آن دورهِ گردِ خواب و رویا رسم بر شاهدِ درد و تمنا
شَوَم یک ذرۀ آن نور جاوید همان نوری که بر معشوقه تابید
مرا این بودنم شب زنده داریست که در شب روح من چون آبِ جاریست
طراود از تنم با نشئۀ خواب گهی دلداده گی گه در تب و تاب
نمی دانی که این دنیا مجازیست زدرگاهِ دلت روحت فراریست
به شَب بازی کنان چون نونهالان پَرَد از بستر جانت خرامان
سحر چون کودکان در نزد مادر بخوابد در پناهت بار دیگر
شبِ دیگر که هستی خوابِ مهتاب زنَد ساغر به ساغر با مِی ناب
پَرَد با آن کبوتر های عاشق به روی سایه ها چَتر شَقایق
سحر خسته ز شوق زندگانی بخوابد در تن نادان جوانی
جوانی بُگسلد چون خرقه ای پَست که چون هر شب شَوَد روح تو سرمست
بِگیرد قدرتش از جسم ناچیز کهولت وادی درد و غم انگیز
ندانم من که ام دَر این تکاپو سرابِ خسته گی گلزارِ بی بو
که شاید ما همه طُرفه حُبابیم فرار از عاشقی آب و ترابیم
شبی بشکن مرا با گرز و شمشیر رها کن بنده را از قفل و زنجیر
رها کن تا که من آسوده گردم میان باغ گل پروانه گردم
سرابِ زندگی خواب است و رویا که رویای دلم امیّد فردا
بخوابم تا سحر در خوابِ امیّد دوای دردِ من مرهَم زجاوید
شَوَم بادِ صبا با عطرِ سُنبل سحر شانه زنم پَر هایِ بلبل
شَوَم رنگین کمان در شُوق باران بهاران گل شَوَم در کوهساران
پَرَم با شاپرک در باغ گلها زنم خِیمه میا ن ِ قاصدکها
شَوَم نوری زانوارِ زمانه بتابم بر سرای ِ جاودانه
شَوَم نورِ شَفق بر قلۀ کوه سَریر عافیت شادیِ به انبوه
رَوم از این زمین تا بُعدِ مجهول سرای ِ عاشقی دنیای ِ معقول
به هالو این صَدَف یک جام ِ خیالیست شرابش در ابد دُرّ نهائیست
نوامبر دو هزار و یک