چه شد آن آتش ِ جانم هدر شد شرارِ عاشقی از دل بدر شد
در این ویرانه خانه گلبن ِ من زصد آوای ِ بلبل بی اثر شد
نروید گلبنی در باغ ِ پائیز که این پروانۀ دل بی خضر شد
سرای ِ دلبرم کوی ِ بهاران ز عطرِ او رقیبم پُر ثمر شد
گنهکار آن صنم در خوابِ شیرین سرِ شب آمد و گم در سحر شد
مرا جانی بوَد در دام ِ جانی که یک بوسه ز رویش پُر خطر شد
کِشم بار فراقش را چو خروار خیالش با وجودم همسفر شد
مرا آن شورِ بُرنائی کجا رفت که ناگه هورِ جان در دم قمر شد
به هالو راه دل ناصاف و تاریک زباغ ِ گل گذشت و ره گذر شد
ژانویۀ دو هزار و سه