دیدار

در آوردم  سرم دیدم جهان را                                 زاعماق درون  تا بی کران را

همه جا گوهر ِ گل در دل ِ خاک                              همه مشتاق گل مست و طربناک

خزیدم از بُن ِ یک یاس ِ زیبا                                   نهادم  بوسه ای بر تاج ِ مینا

بدیدم خنده های ِ باد و باران                                   ز غیظ ِ خشکی و انوار ِ تابان

بخوردم خاک و گِل با شوق دیدار                            که تا شاید ببینم  روی ِ دلدار

بگشتم در بر ِ سنبل  سراپا                                     رسیدم  تا دم ِ نخل ثریا

ندیدم صورتی چون روی ِ دلدار                             همه روز و شبم چون دور ِ پرگار

سحرگاهی بدیدم روی ِ سنگی                                 یکی زیبا بدن خوش آب و رنگی

به شب روشنگر ِ امیّد ِ دیدار                                  سحر با بلبلان گلبن خریدار

همه رنگ و رُخش رنگ بهاران                             نوای ِ غمزه اش  چون چشمه ساران

همه نازک بدن رنگ ِ طلائی                                 همه  بر گرُده اش  نقطۀ  آبی

همه خورد و خوراکش  برگ ِ گلها                          همه عطر ِ تنش  شوق ِ تمنا

خزیدم بر جوار ِ روی ِ ماهش                                که تا شاید ببوسم  خاک ِ پایش

بگفتم  کِرم ِ شبتاب ِ  بهاری                                   زنی  بر خرمن ِ جانم شراری

بنالیدم که جانانم  توئی  تو                                      همه عطر ِ گل ِ یاسمنی تو

به ایمائی نما بر من نگاهی                                    که جانانم توئی خواهی نخواهی

ببوسیدی رُخ ِ گلهای ِ تبدار                                    ندیدی در نگاهم شوق ِ دیدار

همه عمرم گذشت با خاک و خاکی                           ندیدم جز تو یک دلبر به پاکی

همه عطر ِ تو شد آرام ِ جانم                               همه روی ِ تو شد روح و روانم

چرا حرفی نداری بهر گفتن                                از آن زیبا صدف دُرّی شکفتن

مرا واله تر از مَجنون چه بینی                            که هم  چون  لیلی و ماه ِ زمینی

زاشک دیده شد خاکم گل آلود                              همه روز و شبم پیچیده در دود

اگر یک شب شوی با من هم آغوش                      کنم با بوسه ات  دردم  فراموش

بپیچم دُور ِ تو چون جان ِ شیرین                          ببوسم آن تن و بالای ِ سیمین

نگه کن بر من ِ شوریده دلتنگ                            که دیدم از زمان  افسون و نیرنگ

مرا این خاک و گِل  آسان نباشد                          خوراک ِ آب و گِل  درمان نباشد

مرا از  شهد ِ شیرین ِ  کمالت                              سزاوارم  به درگاه ِ جمالت

سحر بی روی ِ تو تاریک و غمناک                     گلستان بی رُخت خشک و غضبناک

چرا  حرفی  نداری  نازنینم                               که از باغ ِ دلت پروانه چینم

چرا در خلوت خود در نزاری                            چرا با تار ِ غم مشغول ِ کاری

چرا دورت همه تاراست به انبوه                           بجای خنده ها گریه است واندوه

چه کردم بر تو ای جانان ِ جانم                            که از درد ِ دلت من در فغانم

ترا آن خانۀ غم سرد و دشوار                             همه تنهائیت   بر نقش ِ دیوار

بیا از خانۀ سردی سبکبال                                   به آغوش ِ من و  دیدار ِ اقبال

نشینم بر  سر ِ کویت به زاری                             که شاید بنگری ابر ِ بهاری

برفتی خود به زندان ِ زمانه                                 بکردی پُر زغم آن  آشیانه

نشینم منتظر با چشم گریان                                  که شاید بشکنی  دیوار ِ زندان

که شاید آتشی  بر خرمن افتد                               که سوز ِ آشنا بر دشمن افتد

همه روزم گذشت با آه و ناله                                که شاید زندگی خواب و خیاله

که تنهائی رفیق نادُرستیست                                  همه زخم ِ دِل و اسباب ِ سُستیست

بدیدم جنبشی  در خانۀ غم                                    یکی لرزش به آن درگاه ِ ماتم

عیان آمد شکافی  تنگ و باریک                           در آن ماتم سرای ِ تنگ و تاریک

بدیدم از  فریبا  دلربا  تر                                     همه رنگ ِ تنش  از گل  فرا تر

که آن کِرم طلا  با خال ِ آبی                                  بشد  پروانه ای  رنگ ِ حنائی

به آرامی برون آمد  ززندان                                  نگه  کرد بر من ِ آشفته پیمان

به خوشحالی بگفتم  یار ِ جانان                              شب و روزم  گذشت با خواب ِ درمان

که تا آئی  ببوسم  روی ِ ماهت                              که جانم هدیه گردد  گرد راهت

همه روز و شبم در خواب ِ دیدار                           گذشت و شاهدم  پُرسی سپیدار

بکرد بال و پرش چون چتر ِ پائیز                           زشادی اشک من  از دیده لبریز

نگه  کرد بر من ِ مفتون ِ تبدار                               پرید و واله شد افسون ِ دیدار

تو ای هالو چنین افتاده بیمار                                 بکن یادی از آن  کِرم  گرفتار

                                                                             آپریل دوهزار