آمدم در کویِ مَستان در زدم بر خان ِ دوست 

          تا که شاید از سبویش ، پُر کند انبان ِ دوست

گفتمش خسته شدم ، دانستنم ، دیوانگی ست 

          هر چه می دانی بگو ، ای نازنین جانان ِ دوست

گفت بیا بنشین و پُر کن رطلی از صهبای ِ او

          تا بیابی هر چه خواهی ، از بر ِ درمان دوست

گر تو مولانا و شمسی یا که دیوانه چو من

          هر چه دانستند ندانی ، ای تو آن خواهان دوست

ما همه گم گشتگانیم ، گم در این دریای ِ عشق

          ساحلی ، یا شرطه بادی ، یا مه ِ تابان دوست

در سرای کوی مستان ، درد ِ هشیاری بلاست

          کو دوایت  تا بشوید ، آن غم ِ هجران ِ دوست

سرخوشم  هالو که دانم ، هر چه دانم ،  ابلهیست

          در بیابان منتظر ، یک قطره  از باران ِ دوست

۱۰−۱۵−۲۰۱۴