٢١١
دل اگر سوخته شد منشأ آوائی نیست
جایگاه نظر ِ دلبر ِ رعنائی نیست
شمع آهسته بسوزان که به آخر نرسی
ورنه تاریک سرا عرصۀ بینائی نیست
در پس ِ پردۀ ابریم به هنگام بهار
گلشنی هست ولی باب ِ تماشائی نیست
پارسا کیست که گوید سخن از عالم ِ راز
از نقابی که در اندیشۀ و رویائی نیست
در میخانه گشودند چه باک از می ِ ناب
که دگر وصل تو در هالۀ ایمائی نیست
دل ما نافۀ آن زلف پریشان کافیست
که به طوفان بلا یا دم ِ عیسائی نیست
سعی بیهوده مکن در طلب ِ جام ِ جهان
دل ِ ما آینه جامیست که در جائی نیست
درد در سینۀ هالو نتوان گفت که چیست
کهنه دردیست که در خاطر ِ سودائی نیست
مُهر ِ پایان بزند بر غم ِ دیرینه صبا
آن چنان رام که در حّد توانائی نیست
١١⁄٨٢