۲۲۱
در سکوت ِ نیمه شب از خواب بیدارت کنم
مست اگر از باده ای با غمزه هشیارت کنم
غایت مستی چه جوئی از لب پیمانه ای
ساقی و ساغر رها یکباره خمّارت کنم
در سرای خاطر ِ بی مرز دنیای درون
عشق را در هالۀ گل نقش ِ زنّارت کنم
یک صراحی از شراب ناب ِ تاکستان ِ عشق
نغمه خوانان جرعه ای در کام ِ بیمارت کنم
در نگاهم گر نبینی نقش گلزار وجود
با لبانم شهد گل زنجیر ِ پندارت کنم
عهد و پیمان را وفا تا معبد ویران ِ جان
تا حریم مقصد پروانه ناچارت کنم
زیر چتر گل چه سایه آن همه بنیان نور
در سرای آشنا از عشق سرشارت کنم
در جهان کهنه ای در خویش پنهان می شوی
گر که جامم را ننوشی بر تو ایثارت کنم
روی جانان گر ندیدی در دل بینای خویش
هم چو هالو عاقبت سرگشته رفتارت کنم
سوز هجران زادۀ طبع خطا بین ِ من است
آزمونی ساده را بر کشف اسرارت کنم
۸۴−۱