خالق
بسازم یکی ذرّه بینی دُرست که بینم سرانجام و بینم نخُست
کنم من نگاهی به دستان خویش که شاید ببینم زفردا و پیش
بدیدم یکی یاخته در ضمیر نمُادش جوان و به ظاهر چو پیر
همی کوچک و هسته ای در میان بهم در شدند تا من آیم بجان
همه هسته اش پیر و نالان زدل بدل پُر شده آب ِ چرکین و گِل
بدورش بدیدم غشائی نحیف همه در ردیف و به غایت ظریف
بکردم نگاهی بر آن مبتلا که تا راز ِ خلقت شوَد برملا
چو گشتم دقیق و شدم هوشیار بدیدم همه ریز و کوچک به کار
میان تنش من بدیدم سرشت بدورش همه گردش سرنوشت
که نام ِ سرشت بود اتم در کتاب بدورش همه ذرّه ها با شتاب
همه ذرّه ها پُر زامیّد و نور که گردش کنند چون زمین دُورِ هور
بکردم نگاهی به یک ذرّه ای بدیدم در آن کوه و یک درّه ای
بدیدم در آن گلبن و سرو ِ ناز همه شاپرک در دمن سرفراز
بدیدم در آن خرمن ِ عاشقان بدل شعله ور آتش ِ جاودان
بدیدم جوانی در آن تندرست زشیشه بساخت ذرّه بینی درست
نگاهی بکرد بر تن و دست ِ خویش که شاید بداند زفردا و پیش
بکرد صحبت از خالق و خلق و دین زمهتاب و زهره زتیر و زمین
که خالق زخلقت بشد بار دار همان گه که آمد در این روزگار
توئی خالق ِ خلقت ِ اندرون همه شاه ِ گیتی خدای ِ درون
که منزل نمودی به یک ذرّه ای که خواندی زمینش شدی برده ای
زمینت بگردد بدور ِ سرشت سرشتت شوَد مبدأ سرنوشت
منم خلقت ِ خالقی در نهان که بیند مرا در سراب ِ زمان
بباشد هم او خلقت ِ خالقی نشسته بباغی به دل سارقی
که مخلوق ِ دل خلقت ِ بی ریاست به هالو جهان ذرّه با کیاست
پسرم تولدّت مبارک
ژانویۀ دوهزار