آن سـرو سهی کو ، که بخشکید ، کجا رفت

ان مظهر آشوب جوانی ، که فنا  رفت

آن موی شـبق فام ، چنان سیل ِ سیاهی

غمناک از این درد ِ زمان،  بی ادعا رفت

آن رنگ سپیدی که گرفت این سر و گردن

یادیست که ایام زمان به قهقرا رفت

آن چشم سیه فام که میدید جهانی

زنگار گرفته دگر از دولت ما رفت

آن چهرهٔ زیبا که ببود همدم خوبان

در پیج و خم عمر به یکباره خطا رفت

تا محفل جان بود همه شور و جوانی

یک لحظه به کام دل و یک آن گذرا رفت

سرچشمهٔ تقدیر چه کرد با من مسکین

این بارقه پر درد بکرد و ، بی دوا رفت

صد ساله کشیدیم همه درد بدن را

دردا تو جه کردی که امید ِ بی نوا رفت

هالو تو نپندارکه این عمر یقین است

در کل که سرابیست  که خود  تا انتها رفت

۲۰۲۳/۴/۹

هالو