بگفتا شمس تبریزی که امروزت چنان فرداست،

که هر روزت  چنان دیروز و امروزت پی سوداست.

هرآنکس گفت از آن مقصـد ، بگفتـا  گفتهٔ  بیجا

که بی فهمان نمیفهمند که مقصد چون شب ِ یلداست.

شبی تاریک و پر ظلمت به امیّد ِ سحرگاهی

که شاید یک شفق آید که بر کوران همه پیداست.

نمی دانند و میگویند که راه ِ چاره ها چون است

که آن یاوه سرایی ها صدایی در هم و بیجاست.

نشستند تا زمانی ، که بهشتی باشد و کوثر

نشینند با همه حوری و ساغرها پر از صهباست.

نمی دانند که آن وادی سرابی خوش خط و خالست

که نادان هر چه می بیند به هوشمندان که ناپیداست.

هزاران های وهو دارنند که میدانند و میگویند

ولی آن هر چه میگویند ، یکی قطره به صد دریاست.

همی ساختند خداوندی نشسته یکه وتنها

که یک عرش برین دارد ، دوای درد آدمهاست.  

خبر از عالم بالا بشارت میدهند امّا

که غافل این تن باطل کمی خاک است و بی معناست.

نمی دانم که من چیستم که در من جوهر هستی،

همی جوشد و میگوید که این دنیا همه رویاست.

به هالو ما دراین برُهه ، یکی صیدیم و یک ذرّه

نه یک صیّاد جان باشد ، ولی  راه  فنا زیباست.

۲۰۲۳/۳۰/۱۰ 

هالو