۲۱۶

به امید روزگاری ، که ندا رسد زجائی

                         زسرای مهربانی ، به زبان ِ آشنائی

به رواق دیده بینم ، همه غنچه های مستان

                        ندرند پیرهن را، که بنا شوَد صبائی

زسریر ِ شهریاری ، به گدا نشد نگاهی

                       نخرند جان ِ مسکین ، به کمین ترین بهائی

سفری دگر بباید ، بدرون ابر و باران

                      که زبوی سبزه زاران ، به قفس شود سزائی

من و همگنان چه باید، که زکوی نامرادی

                     به توان ، توان گشودن در باغ ِ دلگشائی

زصراط ِ بی نشانی شدم آیتی ، نشانی

                      که زلطف ِ بزم ِ ساقی برسم به بی ریائی

به روال پاک گلها، مزنید سنگ ِ خارا

                      که بهار ِ دیگر آرَد ، همه را به خود نمائی

سخن از کرَم چه گوئی زبیان باغبانی

                      که گلی شکفته گردد زعطای کبریائی

گذر از قفس چه جوئی بروال مشت ِ خونین

                      نشود رها ، رهائی مگر از در ِ رهائی

دل عاشقان نمیرد زفراق ِ روی ِ جانان

                 شفقفی زچشمه ساری به عطش شوَد ثنائی

زنوید باده نوشان بخود آی تا توانی

                  چو برفت زندگانی چه ثمر دگر همائی

به خطا شنود هالو  که ندا رسد زجائی

                  نرسد ندا زجائی ، مگر از گلوی مائی

بگذار تا بجوشد دل ِ باوران ِ فردا

                   که غرور ِ تک نوائی ندهد دگر ندائی

                                                ٨۳−۷