دیشب  به سحر خواب  بدیدم  به  نیستان 

                                  نی ها همه نالان که چه شد فصل بهاران

یک  نی  به شکایت  همه فریاد  زبیداد

                                  یک نعره کنان گفت  کجا  نم نم  باران

یک داد بزد آخر ِ گلبن  چه صراطیست

                                   یک گریه کنان گفت که راهش به بیابان

یک ناله کنان داد بزد کو که سرانجام

                                    تو خالی و بشکسته  شوَم آفت ِ بستان

سرسام گرفتم همه از شِکوه و ناله

                                    درد ست  که گریان بکند صورت ِ خندان

گفتم به  نی ای  نالۀ تو نالۀ پُر شور

                                    گفتا همه آوای لبَی ست  زخم و پریشان

من چوبم و پائیز شوَم خرده و خاشاک

                                    ای کاش  کسی لب بزند  بر لب ِ حِرمان 

درد ست که می نالد و من تیشه و ابزار

                                    تو خالی و چوبی چه دمد  آیت ِ رضوان

او کیست که می نالد و دم می زند از من

                                    دردش همه خروار از این غایت هجران

گر آه ِ تو در من بدمد یک شب ِ دیجور

                                    فردا  بشوَم  از بر ِ تو مظهر ِ  درمان

بی تو چه شکایت کنم از درد و جدائی

                                    این آه ِ تو  است گرمی  ِ آوای  ِ شبستان

از خواب پریدم بشدم راهی  ِ نی زار

                                     تا بلکه  بیابم  نی  ِ خود  را ز نیستان

در  راه بدیدم  به کناری همه خاموش

                                    یک نی  که شکسته شده از گردش ِ دوران

برداشتمش  با همه  نرمی  و لطافت

                                    نازک نفسی  بوسه  زدم بر لب ِ  گریان

نی  ناله بکرد  داد بزد  کو به کجا رفت 

                                     آن  گلبن و آن بلبل و آن  گبر  و مسلمان

هیهات  شکایت چه کند قاصدک از باد 

                                      اوّل چو نسیم آمد و دوّم  همه طوفان

گر نی لبکی بوسه  زند بر لب ِ هالو

                                       از  داد و شکایت بشوَد  قصه هزاران

                                                   ١٦⁄١۰⁄٢۰١١