٢٢٩
برخیزتا زدل غم عالم بدر کنیم یک شب بساط خواب بشوق ِ سحر کنیم
یک شب ترانه ای به بلندای آفتاب وفق شفای عارض روز دگر کنیم
بر سقف آسمان مزن ای دوست سنگ خشم این بی هنر خطاست که ما معتبر کنیم
یک شب شراب تلخ ره آورد می فروش جامی کهن حواله بدفع خطر کنیم
در نیمه شب زهمهمۀ باده های سرد ملک بهار را به فراغت خبر کنیم
آنگه بدست خویش نهالی زآرزو با بذر عشق کِشتۀ خود بارور کنیم
پرواز جان به مقصد جانان غنیمت است باشد که کشف راه به سیر و سفر کنیم
هر قطره اشک که زغم میکشد حجاب بهتر که اشک ِ شوق جلای بصر کنیم
زیبائی جهان که نگنجد بچشم ِ عقل گاهی نگه به غنچۀ گل مستقر کنیم
با هر سلام که به هالو دهی پیام با شمع و گل زعرصۀ طوفان گذر کنیم
٨٥⁄١٢