کجا خاکش بسی عنبر نشان است میان ِ کوه و دشتش گل فشان است
کجا باشی که از عطر ِ گل یاس نبینی آن درخشش های الماس
کجا باشی که رنگ ِ سرزمینش سراسر گوهر و گوهر نگینش
اگر چه هستم از مام ِ زمین دور زنامش می شوم هر لحظه مَخمور
از آن گلشن سرای ِ شور و آواز که از فکرش کنم هر لحظه پرواز
بگویم نام ِ او در هر شب و روز زدوری می کِشم آن آه ِ جانسوز
بخوابم هر شبم در فکر ِ جانان به صبحدم بر جهم با نام ِ ایران
ببینم روی جانان در غم و درد سراپا تلخی و آزرده دلسرد
چو غم باشد همه در باغ و بستان سخن گوی گلان آن جغد گریان
مرا آن وادی ِ دیرین سرابست سراب گل به پروانه حرامست
همه قصه بگوید رود ِ کارون از آن دشت و دمن لالۀ گلخون
بخوابم تا ببینم خواب ِ ایران سرای دلبران و جای شیران
کجا باشد نسیم کوه البرز که شانه زد بر آن موی ِ فریبرز
کجا باشد که آن سام ِ نریمان بهر دشمن بتازد با دلیران
به یاد آن دماوند چو دیوار فلک را می کند هر لحظه تیمار
کجا باشی که خاک ِ اصفهانت همه شهد ِ گلان گردد بجانت
زعطر دلخوش ِ آن شاه ِ شیراز همه پروانه ها گردند به پرواز
زدرگاه بلند هَکمَتانه که شاهان می زدند چنگ و چغانه
مرا در وادی جمشید و کوروش به گلبن می دهم پروانه ِ ناخوش
مرا بوی خوش ِ آن عید ِ نوروز که در هجران زند بر اشک ِ من سوز
به بازی در شب ِ چهارشنبه سوری چه خوش بودیم از آن شور و شروری
چه خوش بودیم در آن سیزده نوروز گره بر سبزی و حاجی ِ فیروز
چه کردیم با دل و دلدار ِ ایران که دل نالان بشد دلداده حیران
بخوابم تا ببینم خواب ِ تهران از آن سرچشمه و بازار ِ شِمران
که من باشم همیشه در لقایش سر و روی دلم هر دم فدایش
همی می سازم آن ایران به هجران به ارژنگم دهم میراثٍِ ِ دستان
هوای ِ سرزمینم به زداروست سَراب آن به هالو سِحر و جادوست
اکتبر نودو نه