اگر هور زمان ناید به دیدار گلان پَرپَر شوند پروانه بیمار
من و گلبن در این زندان گرفتار زجور ظلمت و خار جفا کار
گل سرخ محبّت غنچه بسیار اگر زخمه نگردد دستِ تیمار
میان خار و خس در بین اشجار ببین این سرو من قامت سپیدار
به باغ گل برو پروانه پَروار ندای بلبلان آذین دلدار
هزاران شاپرک گردش چو پرگار چنان یکدانه گل در گوی دوّار
که گلکاران بهاران جمله عطار فروشند عطر گل ارزان به بازار
ولی من منتظر در خواب و بیدار که تا شاید سحر بینم رخ یار
تو ای هالو که چون گلبن گنهکار در آغوشت کِشی یارت به پندار
تقدیم به پسرم ارژنگ
نوامبر دو هزار و هفت