در کلام ِ عشق عاشق بی صداست آن نگاهش شوکت ِ آن ادعاست
از ازل هر عاشقی با هر کلام شد کنیز ِ دلبرش یا شد غلام
عاشقی در کُتب ِ اهل قدیم شد جفا پیشه و دردش شد عظیم
عاشقی در ورق و جوهر ِ من شد الفبای ِ دل و دلبر ِ من
با الِف آگاهی و ابراز و آه باغ و بستانش بهشت بستر چو ماه
در پی ِ پیمانه و پروانه گی ترک تقوا توبه اش دیوانه گی
تا ثریا گر رَوی عاشق ثمین جلوۀ جام ِ جمَش چون مَه جبین
چشمۀ چاو و همی چشمان ِ تر آن حباب حسرت ِ بوسه به سر
خانه خالی به رخش خنده به خواب دین و دنیا داغ و آن دل بر رباب
ذوق ِ ذکرش ذره ذره چون غذا رهنمون راه و رفتارش روا
زخم دل زاهد کند چون زاغ ِ زشت ژنده در ژرفای ِ جان جانان سرشت
ساقی سیمین بشد با ساغرش شاهد ِ شبهای شیرین شکرش
با صبوری صاحب ِ صلح و صفا ضارب دل ضجه اش ضرب و نوا
در طلوعش رنگ ِ آن طرّه طلا ظاهرش چون ظفر و ظهرِ بقا
عشق دلدادۀ عاشق چون عسل غرق آن شیرینی و غنچه بغل
فاتح دل فارغ از فردای ِ جان قرص رویش قبلۀ قدیسیان
با کمند ِ کا کلش کرده اسیر گل به گلدان در گلستان شد فقیر
لعبت ِ لعل ِ لبش لیل و نهار مژدۀ مژگان او مُلک ِ خمار
نام ِ نیکش نشئۀ نور و نوا واقفم از وصلت ِ مهر و وفا
هستی هالو نهادش عاشقیست یاغی و یغماگر ِ دلدادگیست
دسامبر دوهزار