ببینم  روی ِ تو در خواب و بیدار                               زسَرو ِ قامتت  قلبم  گرفتار

توئی نور و توئی  آب و دوایم                                   توئی خنده توئی عُمر و بَقایم

بدان در من توئی آئین ِ بودن                                     بهر روز و شبی شعرت سرودن

توئی در خواب و بیداری  هویدا                                 به من گوهر ترین گوهر ِ دنیا

از آن خندیدنت گلبن  بخندد                                        از آن ابروی ِ تو آذین ببندد

سحر با نام ِ تو  داروی ظلمت                                     که کندوی ِ لبت شهد و حلاوت

شبق از آن سیه مویت خجل شد                                   که از ابروی ِ تو خنجر به دل شد

تو را بینم همی فرزانه باشی                                       میان همگنان یکدانه باشی

تو را بینم که در قصر ِ طلائی                                     نشینی و  کنی  بر ما خدائی

زمانی گر کنی یادم فراوان                                         بدان می بوسمت با باد و باران

بدان با سایه ات همخانه باشم                                       در آن گلخانه ات  پروانه باشم

همی پَر می زنم اطراف راهت                                    که تا بینم  ترا با روی ِ ماهت

دلا با روی ِ تو روشن زمین شد                                  همه با خنده ات  دُرّّ نگین  شد

بدان  بر جان ِ من شیشیۀ عمری                                  یکی یکدانه و فرخنده دُرّی

توئی ماه ِ دل ِ دردانۀ  من                                          که روشن کرده ای کاشانۀ من

تو را بینم  که در جاه  وجوانی                                    که می خوانی  سرود ِ زندگانی

الهی  سالم و    پاینده باشی                                         به هر گم کرده ای یابنده باشی

الهی تا تو باشی  غرق ِ پاکی                                       همه خنده به لب از گریه شاکی

الهی  تا  کنم  جانم  فدایت                                         همه عمر جهان عمر و بقایت

ترا بوسم چه باشم  یا نباشم                                         زجور ِ گریه ات در دم فنا شم

تو که خوشبو تر از گلهای ِ دنیا                                   زشهدت می شود پروانه شیدا

تو ای گلکار ِ این باغ ِ وجودم                                    به آن خار ِ گلت من در سجودم

تو که شاه ِ همه پروانه هائی                                      برایم   بهترین دردانه هائی

مرا هر دم کم است با تو نشستن                                شب و روزم به دنبال ِ تو گشتن

مرا انگیزۀ  این جان ِ شیدا                                       درون ِ خنده ات  گردد هویدا

تو ای هالو چه می بینی به صحرا                             یکی  سَرو  سَهی  امیّد ِ فردا

                                                                                   جون ِ دو هزار           

                                                                                تقدیم به پسرم ارژنگ